بوده‌اند .
و هر گاه هر يك در حال حيات خود چنين اخبار نموده باشند كه بعد از فوت من در اتيان به معجون مطلوب سلطان اكتفا به قول من نمىتوان نمود . تأمل كن به بين هيچ عاقلى بعد از اطلاع بر اين مرحله هرگز اكتفا خواهد نمود در اتيان به آن معجون به گفته آن امنايى كه بوده‌اند .
و همچنين هر گاه فرض شود از آن امناء سابق چيزى در اين باب در دست نباشد ، لكن امناء سلطان كه موجود هستند در اين عصر ، و مشخص اين شخص باشد كه امناء سلطان هستند ، هر گاه چنين چيزى از همه آنها بلكه از يك نفر از آنها استماع نموده باشى هرگز اكتفا نخواهى نمود در مقام اتيان به مطلوب سلطان به قول اين شخص .
و هر گاه فرض شود كسى اكتفا نمود به قول يكى از امناء سابقه در اتيان به مطلوب سلطان ، هر گاه آن سلطان در مقام سؤال بگويد : كه اى فلان شخص تو كه از امينى از امناء من شنيدى كه در اتيان به مطلوب من اكتفا به قول آن شخص ميت نمىتوان نمود ، پس چگونه اكتفا به آن نمودى ، به بين اگر جواب در آن وقت توانى گفت در اين جا نيز مىتوانى گفت ، بلكه بىاشكال چنين كسى در چنين حالت مستحق لوم و عتاب و مذمت و عقاب است .
همين قدر در اين مقام كفايت مىكند در حق أهل انصاف و معتزل از مسلك جور و اعتساف ، حاجت به بيان علاوه بر اين قدر نيست ، به علاوه در حكم به عدم جواز اعتماد به قول اموات حاجت به استدلال نيست .
چه مشخص است حكم به جواز اكتفاء به آن محتاج به دليل و برهان است چه كلام راجع به اين است قول فلان ميت حجت است بر مكلفين ، مشخص است حكم به حجيت آن محتاج به برهان است ، و عدم ظهور حجت و مستند در اعتماد

112