فرا گرفت . سپاهيان مختار اموال آنان را به غنيمت گرفتند و جمع كثيرى از آنان را به اسارت در آوردند . حتى يك نفر از آنان نيز توان فرار پيدا ننمود . سپاهيان مختار سرهاى آنان را جمع كردند . از كثرت و فراوانى شمارش آنها مقدور نبود . برخى از آن سرها را روى نيزه ها زدند و برخى را هم به شتران بار نمودند . اموال و غنايم را در جوالها قرار دادند و همه را به كوفه حمل كردند و آنان مرتب شعار " يا لثارات الحسين ( ع ) " را سر مىدادند . وقتى وارد كوفه شدند ، مختار و فرماندهان در دار الاماره جلوس نمودند و از ميان اسيران ، آنان را كه در واقعه كربلا حضور داشتند ، شناسايى نمودند و در ميان آنان تعدادى از آن جنايتكاران بودند كه دايم مورد جستجوى مختار و خونخواهان شهيدان كربلا قرار داشتند . يكى از آنان شرحبيل ، ديگرى حصين بن نمير أزدى و جمع ديگرى بودند كه شرح حال نحس آنان به طول مىانجامد .
7 - نخست حصين را پيش آوردند . مختار اظهار نمود : " حمد و سپاس خداى را كه مرا به گرفتن تو متمكن ساخت . " سپس دستور داد گوشت بدن او را با قيچى بريدند تا در اثر آن به جهنم و اصل شد .
8 - اما شرحبيل ، او فردى بود كه در روز عاشورا از پشت سر امام سيلى به صورت مبارك آن بزرگوار زده بود . مختار حمد و سپاس خدا را به جا آورد و دستور داد او را با آتش سوزاندند .
9 - سرنوشت شوم حرمله پس از آن دو نفر ، حرمله لعين را پيش آوردند . وقتى چشم مختار به حرمله كاهلى افتاد ، به ياد مظلوميت طفل معصوم امام ( ع ) به شدت گريست و پس از آن رو به حرمله گفت : " واى بر تو باد ! آيا آنچه در كربلا انجام داده بودى ، كافى نبود تا اين كه طفل صغير و معصوم امام ( ع ) را نيز كشتى و با خدنگ تير خود او را ذبح نمودى ؟ آيا نمىدانستى او فرزند رسول خداست ؟ " سپس مختار دستور داد او را در مقابل تيرهاى زهرآگين قرار دادند وآنقدر تير زدند تا كشته شد .

297