را ترك نموده است ، با صداى بلند فرياد كشيد كه هر دو مرد فرار نموده اند ! هنگامى كه عامر اين صدا را شنيد ، بيدار شد و با چشمان خواب آلود و با هراس و رعب شديد سوار مركب شد و شمشير خود را بيرون كشيد و در ميان لشكر فرياد بر آورد : " واى بر شما باد ! آيا اجازه داده ايد ابراهيم و همراهش فرار كنند ؟ همگى به صحرا و بيابان بريزيد و آنان را پيدا كنيد . " سواران پشت سر هم به سراغ فراريان راه افتادند . ابراهيم و همراهش بخش وسيعى از بيابان را پيموده بودند كه صداى شيهه اسبان و نعل پاى آنها را شنيدند كه از راه دور مىآيند . ابراهيم با همراهش به چاره جويى پرداخت . همراه او خود را زير شنها پنهان ساخت ، ولى ابراهيم در حال فكر و انديشه بود و ملجأ وپناهگاهى جز خدا نمىجست ، تا اين كه درخت بزرگ و پر برگ و بار بلندى ظاهر شد . ابراهيم به سراغ درخت رفت و فورا خود را بالا كشيد و خويش را در ميان ساقه ها و برگها ، پنهان و مستور ساخت .
ابراهيم مىگويد : " لشكر عامر از سمت راست و چپ درخت ، عبور مىكردند ، بى آن كه به خود درخت توجهى داشته باشند . آنان در بيابانها و دره ها متفرق و پراكنده شدند و در همين حال بودند تا اين كه حرارت آفتاب بالا آمد . " ابراهيم مىافزايد : " نزديك وقت ظهر بود . سپاهيان عامر در سر تا سر صحرا متفرق و پراكنده بودند . هر سواركارى به ناحيتى از نواحى بيابان اسب مىتاخت . همگى از من دور گشته بودند . حرارت آفتاب بر آنان شدت گرفته بود . خسته و كوفته بودند . تا به پايين درخت نگاهى كردم جز عامر دشمن خدا و رسول او كس ديگرى را نديدم .
كاملا او را تحت نظر داشتم ، مبادا فرد ديگرى همراهش باشد . عطش و حرارت آفتاب او را بيچاره كرده بود . پشت اسب خود را به سايه درخت پناه داده بود و چهره او به طرف بيابان بود من از درخت پايين آمدم و از پشت اسب او به زمين رسيدم و گردن او را گرفتم و پايين كشيدم . او به رو به زمين افتاد و من روى سينه او نشستم . فرياد كشيد :
" واى بر تو ! كيستى ؟ " گفتم : " اى دشمن خدا ! چقدر زود مرا از ياد بردى ؟ من ابراهيم

295