ماندگار مىباشد . مختار و ابراهيم نيز هر دو از افراد مؤمن و خداشناسى هستند و سپاه و ياران آنان نيز افراد با ايمانى هستند . در سپاه آنان نه ساز و آوازى و نه لهو و ميگسارى و نه رواج منكراتى هست . در اردوگاه آنان جز ذكر خدا و ياد او ، چيز ديگرى مشاهده نمىشود . آنان دايم در ذكر خدا ، تلاوت قرآن ولعن بر ستمگران و قاتلان ابا عبد الله حسين ( ع ) هستند . هر وقت آبى مىخورند ، تشنگى امام و ياران او را ياد مىكنند .
حيف نيست كه آخرت خود را با دنيا معامله نمايى . به نزد مختار برو و پيشگاه ادب او را ببوس و با او خلوتى كن و واقعيت امر را با او در ميان گذار . در اين صورت به فيض أعلى و ثواب دايمى نايل مىشوى . " سپس پيش مختار رفت و زمين ادب را بوسه زد وگفت : " تو پيش من مقام اعلى و ارزشمندى دارى . كافى است لحظه اى با من خلوت كنى . " وقتى آن دو نفر خلوت نمودند ، داستان فتنه گرى عامر و وجود جاسوسان در سپاه مختار را با نام و مشخصات آنان بازگو نمود و نامه اى را كه عامر بن ابى ربيعه به افتخار آن جاسوسان نوشته بود ، به مختار نشان داد ، وگفت : " حقيقت امر اين است : من در مورد دنيا و فناى آن و درباره آخرت و بقاى آن ، فكر و انديشه نموده ام و هم اكنون به درگاه خدا رو آورده ام . " مختار از او تشكر نمود و در مورد احساسات پاك او تحسين گفت . فورا به سوى اصحاب و ياران خود برگشت و داستان مرد أزدى را با ابراهيم در ميان گذاشت و جاسوسهاى عامر را معرفى نمود .
در اين هنگام ، مختار آن چهارده نفر را با نام دعوت نمود . آنان به اتفاق هم در فكر و توطئه قتل مختار بودند . وقتى به حضور رسيدند ، مختار عمامه را از سر خود برداشت و شمشير را از غلاف كشيد و هر 14 نفر را يكى پس از ديگرى گردن زد .
سپس ابراهيم نزد يكى از آنان كه هنوز سالم باقى مانده بود رفت و اظهار نمود :
" امير از كشتن شما نادم و پشيمان گشته است . لطفا حقيقت امر را بيان نما ، چگونه قصد جان مختار را نموده بوديد ؟ "

290