به هر جايى كه خواست ، بازگردد . تنها هدف من آن است كه به ملاقات مولى و سرورم ابا عبد الله حسين ( ع ) بشتابم ، در حالى كه او از من راضى و خشنود شده باشد . " پس از اين بيان كوتاه ، ياران او به اتفاق گفتند : " ما را به حيات و زندگى دنيوى نيازى نيست . ما جز رضاى خدا و رسول و اهل بيت ( ع ) او چيز ديگرى نمىخواهيم ، ما هم اكنون در اختيار تو هستيم . " آنان شب را سحر كردند ، در حالى كه تنها ميل و رغبتهايشان در قتل و شهادت بود . آنان صبح بر پشت مركبها قرار گرفتند و به جنگ و جهاد ادامه دادند ، دايم در حال پيشروى بودند ، بى آن كه پشت به دشمن بكنند .
هفت شبانه روز با اين وضع وحشتناك به سر بردند . در روز هشتم بود كه از ياران سليمان ، جز خود او و بيست و هفت تن ديگر كسى باقى نمانده بودند و آنان نيز مجروح و زخمى بودند و در بدنهاى آنان ، دهها جاى شمشير ، نيزه و تير قرار داشت . در بدن خود سليمان بيش از 120 جاى نيزه و شمشير ، به جز زخم تيرها قرار داشت .
در چنين وضعيتى بود كه از فرات عبور كردند و پل را بريدند و از اسبان خود پايين آمدند . آنان نمىتوانستند سخن بگويند و از كثرت مشقت و تعب و جراحت برخيزند و بنشينند . در چنين حالى مشغول تكبير و تسبيح و تهليل خدا بودند و مرتب بر محمد و آل او ( ع ) درود مىفرستادند . در چنين حالى بود كه به سليمان گفتند : " امير !
تو مىدانى كه ما در چه وضعى بوديم و اكنون در چه شرايطى قرار داريم ؟ آيا اجازه مىدهيد كه با هم به كوفه مراجعت كنيم و سپاه و لشكر بيشترى گرد آورديم و دوباره به سوى اينان برگرديم ؟ " سليمان گفت : " دوستان ! من نمىتوانم پشت به دشمن خدا و رسول او كنم و از آنان اعراض نمايم ، بلكه با آنان مقاتله مىنمايم تا به ملاقات آفريدگار عزيز و جليل خود برسم ، در حالى كه آنان از من خشنودى و رضا دارند ! " ياران اندك او اين سخنان را از او شنيدند ، ولى پاسخ مثبت به كلام او ندادند . سپس خوابيدند و سليمان نيز خوابيد .
در عالم رؤيا ، سليمان حضرت فاطمه زهرا ( س ) و خديجه كبرى ( س ) را ديد ، در حالى كه ظرف آبى به او عطا مىكنند و مىگويند : " اين آب را به صورت و بدن خود بريز و

272