نظر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم باكى نيست كه دست از لزوم محبت آنان برداشت و شگفتى ندارد كه از تمسك به موالات آنان چشم پوشيد و روى گرداند ، زيرا حضرتش دوست مى داشت كه با دشمنان خدا دشمنى كند گرچه خاندانش باشند ، چنان كه دوست مى داشت كه با دوستان خدا دوستى نمايد گرچه از نظر خويشاوندى بس دور از وى باشند . شاهد بر اين ، اجماع امت است بر آن كه خداوند دشمنى با مرتد و منافق را واجب ساخته گرچه از ياران رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم باشد و خود رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بدين كار دستور داده و فرا خوانده است ، زيرا خود حضرتش بريدن دست دزد و تازيانه زدن تهمت زننده و دختر زناكار را واجب ساخت گر چه از مهاجران يا انصار باشد . آيا نمى بينى كه فرمود : اگر فاطمه دزدى كند دستش را قطع مى كنم ؟ ! مى بينيم كه درباره دخترش كه به منزله جان او است در دين خدا محاباتى ندارد و در حدود الهى ملاحظه او را نمى كند . و نيز اصحاب افك [1] را از جمله مسطح بن اثاثه را كه از بدريان بود تازيانه زد .
وانگهى اگر جايگاه ياران رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم به پايه اى است كه در صورت معصيت خدا هم نبايد با آنان دشمنى ورزيد و از آنان بدگويى نمود بلكه واجب است كه به خاطر صحابى بودن حرمتشان را پاس داشت و از عيبها و گناهان شان چشم پوشيد ، بى شك بايد با يار موسى كه ثناى او در قرآن آمده ، پس از آن كه پيرو هواى نفس خود شد و به تعبير قرآن از جامه آياتى كه به او داده شده بود بيرون آمد و گمراه شد باز هم چنين معامله كرد ، و نيز سزاوار بود كه گوساله پرستان از ياران موسى از چنين شأنى برخوردار باشند ، زيرا همه آنان از ياران پيامبرى بزرگ از پيامبران خداى سبحان بودند .
و نيز : اگر صحابه براى خود چنين منزلتى قائل بودند خود بهتر مى دانستند ،

[1] - داستان آن در اوايل سوره مباركه نور آمده است . ( م )

984