ابى طالب و دو فرزندش حسن و حسين را بر منابر شام لعن مى كرد و در قنوت نمازها بر آنان نفرين مى فرستاد با آن كه آنان زنده بودند و در عراق زندگى مى كردند . و نيز ابو بكر وعمر سعد بن عباده را در حال حيات وى لعن كردند و از وى بيزارى جستند و او را از مدينه به شام تبعيد كردند . و نيز عمر خالدبن وليد را پس از قتل مالك بن نويره لعنت كرد . و پيوسته لعن كردن در ميان مسلمانان امر آشكارى بود هر گاه از انسان معصيتى مى ديدند كه موجب لعن و بيزارى بود .
و اگر اين امر معتبرى بود كه شأن زيد به خاطر عمرو حفظ شود و مورد لعن قرار نگيرد ، مى بايست شأن صحابه را درباره اولادشان پاس داشت و اولاد آنها را به خاطر پدرانشان لعن نكرد ، بنابر اين مى بايست شأن سعدبن ابى وقاص حفظ شود و فرزندش عمر بن سعد قاتل حسين عليه السلام لعن نشود ، و شأن معاويه حفظ شود و فرزندش يزيد حادثه آفرين حره [1] و قاتل حسين عليه السلام و ترساننده اهل مسجد الحرام در مكه لعن نگردد ، وشأن عمر بن خطاب درباره فرزندش عبيدالله قاتل هرمزان ( كه بى گناه بود ) ومحارب با على عليه السلام در صفين حفظ گردد .
بايد توجه داشت كه اگر خوددارى از دشمنى با دشمنان خدا از اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم حفظ شأن پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم درباره اصحاب وى و رعايت عهد و پيمان حضرتش محسوب مى شد اگر گردن ما را هم مى زدند باز با آنان دشمنى نمى كرديم ، ولى دوستى رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم با اصحاب خود مانند دوستى افراد نادانى نبود كه از روى تعصب با يكديگر دوستى مى كنند ، و بى شك رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم دوستى ياران خود را از آن جهت واجب ساخت كه مطيع خدا بودند ، و هر گاه كه معصيت خدا كنند و مايه وجوب محبتشان را از دست دهند ديگر در

[1] - حره محلى است در مدينه كه پس از حادثه كربلا ، سپاه شام انقلابيون آنجا را سركوب كردند و همه را قتل عام نمودند . ( م )

983