وى مى روند . . .
به او گفتم : من از على عليه السلام درشگفتم كه چگونه پس از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در اين مدت طولانى ( 25 سال ) با آن همه كينه ها كه از او به دل داشتند در داخل خانه اش ترور نشد و غافلانه به قتل نرسيد ؟ !
ابو جعفر گفت : اگر آن حضرت راه فروتنى پيش نمى گرفت و سر تسليم فرود نمى آورد بى شك كشته مى شد ، ولى او خود را پنهان داشت و كنار كشيد و سرگرم عبادت و نماز و نظر در قرآن گرديد و از آن روش و هيئت نخستين بيرون شد و دست از آن شعار برداشت و شمشير را فراموش كرد ، و مانند سلحشورى شد كه توبه كرده و سر به بيابان نهاده يا در كوهى به رهبانيت پرداخته است . . .
از اين رو دست از او كشيده و از وى ساكت ماندند ، و عرب نمى توانست بر او بشورد مگر با موافقت حكومت وقت و جلب نظر باطنى او ، و چون واليان امر انگيزه اى براى كشتن او نداشتند دست از او باز داشتند و اگر غير اين بود بى ترديد او را به قتل مى رساندند ، و او پس از پناه بردن به پناه گاهى استوار جان سالم به در برد . [1] من گفتم : آيا داستانى كه درباره خالد گويند درست است ( كه اولى وى را مأمور ساخته بود كه در نماز گردن على عليه السلام را بزند ولى بعد پشيمان شد و او را هنگام سلام نماز از اين كار بازداشت ؟ ) ابو جعفر گفت : گروهى از علويان آن را

[1] - ظاهر اين بيان مى رساند كه على عليه السلام در برابر خلفا ساكت بود و لب به اعتراض نمى گشود ، و اين درست نيست ، زيرا تاريخ عكس اين را نشان مى دهد . البته آن حضرت بر خلفا نشوريد و با آنان درگير نشد و در موارد بسيارى هم آنان را به عنوان مسئولان حكومت اسلامى در امور اجتماعى و سياسى و فرهنگى يارى مى داد ، ولى تسليم محض نشد و به موقع از حريم حق دفاع مى نمود . اما اين كه چرا آنان حضرتش را نكشتند دلايلى چند دارد از جمله آن كه مصلحت سياسى آنان اقتضا نداشت . ( م )

932