خوددارى نمايد . [1] 39 - ابن ابى الحديد در جايى ديگر از همين استاد خود ابو جعفر نقيب پس از يك سخن طولانى چنين نقل مى كند :
و اما على عليه السلام در كوفه كشته شد پس از آن كه شربت تلخ مشكلات را سركشيد و آرزوى مرگ نمود ، و اگر ضربت ابن ملجم به تأخير مى افتاد آن حضرت از شدت غم واندوه جان مى داد . سپس دو فرزندش يكى با سم و ديگرى با شمشير كشته شدند و پسران ديگرش به همراه برادر در سرزمين كربلا به شهادت رسيدند و زنان شان را بر شتران بى جهاز سوار نموده و به اسارت به شام بردند ، و پس از آن فرزندان و بازماندگان شان چندان با قتل و دار و آوارگى در شهرها و بى حرمتى و زندان و شكنجه روبرو شدند كه زبان از وصف حقيقت آن عاجز است . . . [2] 40 - و نيز از وى نقل كرده است كه گويد : بدان كه همه خونهايى را كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم با شمشير على عليه السلام و ديگران بر زمين ريخت ، عربها پس از آن حضرت همه آن خونها را تنها به گردن على بن ابى طالب عليه السلام انداختند ، زيرا در شرع و سنت آنها در ميان خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم جز على عليه السلام كسى شايسته آن نبود كه آن خونها را به گردن او اندازند ، و اين عادت عربهاست كه چون از آنان كشته شوند خون آنها را از قاتل شان طلب كنند و اگر قاتل بميرد يا دسترسى به او نداشته باشند و نتوانند از او خون خواهى كنند سراغ نزديكترين فرد به او از خاندان

[1] - شرح نهج البلاغة 10 / 223 . ظاهرا ابو جعفر نقيب در اين سخن شيرين و دل نشين قصد سياسى داشته و مى خواسته در حين گفتن پاسخ ، مظلوميت آن حضرت را نيز گوشزد نمايد . ولى حقيقت اين است كه گرايش مردم از همه طبقات به آن حضرت ، صرفا به دليل جانب دارى از مظلوم نبوده است ، بلكه هر يك از مردم در هر فنى و دانشى و معرفتى كه هستند آن حضرت را سرآمد در آن مى بينند و قهرمان آن به شمار مى آورند ، از اين رو حس قهرمان طلبى بشرى نيز گرايش انسانها را به سوى آن حضرت تشديد نموده است . ( م )
[2] - شرح نهج البلاغة 7 / 175 .

931