عدى بن حاتم گويد : به خدا سوگند هيچ گاه دلم به حال كسى به اندازه على بن ابى طالب عليه السلام نسوخت آن گاه كه گريبان او را گرفته به سوى اولى برده و به او گفتند : بيعت كن . فرمود : اگر نكنم ؟ گفتند : گردنت را مىزنيم ، و آن حضرت سر به آسمان برداشت و گفت : ( خداوندا ، تو را گواه مى گيرم كه اينان آمده اند مرا بكشند در حالى كه من بنده خدا و برادر رسول خدايم ) . باز گفتند : دست بيعت در از كن ، حضرت امتناع كرد و آنان به زور دست او را در از كردند ، حضرت دست خود را مشت كرد و همگى خواستند آن را باز كنند و نتوانستند ، و اولى روى همان دست بسته دست كشيد ، و آن حضرت در حالى كه به قبر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم مى نگريست مى گفت : ( اى پسر مادرم ، اين قوم مرا به استضعاف كشاندند و نزديك بود مرا بكشند ) . آن گاه با اين دو بيت با اولى سخن گفت :
فإن كنت بالشورى ملكت امورهم * فكيف بهذا والمشيرون غيب وإن كنت بالقربى حججت خصيمهم * فغيرك أولى بالنبى وأقرب ( اگر به دليل شورا حكومت مردم را به دست گرفته اى ، اين چه شورايى است كه اهل شورا غايب بودند ) ؟ !
( و اگر به دليل خويشاوندى با رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بر خصم حجت آوردى ، غير تو كه به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم سزاوارتر و نزديك تر بود ) !
و آن حضرت بارها مى فرمود : شگفتا ! آيا خلافت به امتياز صحابى بودن صورت مى گيرد ولى به امتياز صحابى و خويشاوند بودن صورت نمى گيرد ؟ ! [1] 13 - سليم بن قيس گويد : در يكى از سالها دومى همه كار گزارانش را به دادن نصف اموالشان جريمه كرد جز قنفذ ( به خاطر خوش خدمتى كه به وى كرد ) .
روزى من به گروهى كه در مسجد حلقه زده بودند رسيدم كه همه هاشمى بودند

[1] - علم اليقين 2 / 686 ، مقصد سوم ، فصل 20 .

888