ابو درداء به او اعتراض نموده گفت : من از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم شنيدم كه ( هر كه از ظروف طلا و نقره بنوشد آتش دوزخ در شكمش صدا مى كند . . . ) معاويه بىباكانه گفت : ولى من اشكالى در اين كار نمى بينم . [1] 4 - عبد الكريم خطيب گويد : . . . ياران على به دو جهت او را ترك كردند :
ترس از حساب يا نوميدى از عطا ، و همان موقع به معاويه پيوستند كه نه از حسابش بيم داشتند و نه از عطايش نوميد بودند ، زيرا بيت المال مسلمانان در واقع بيت المال معاويه بود كه هر جا مى خواست خرج مى كرد و بدان وسيله راهى براى جلب مردم به سوى خود باز مى نمود ، و داستان عقيل بن ابى طالب و بر خورد على عليه السلام با آن در همين زمينه كافى است و نياز به ذكر هيچ نمونه و سخنى ديگر نيست . . .
و طبيعى است كه اگر سياست معاويه نظير يا نزديك به سياست على عليه السلام بود امكان داشت كه خاندان و اصحاب و ياران على عليه السلام به سياست حضرتش بسازند ، اما سياست معاويه گاه آسان گيرى و گاه هميارى و بيشتر اوقات فريب و اغراق بود و مسلم است كه اين روش بيشتر دلها را دگرگون مى كند و سرها را به سوى خود متوجه مى سازد ، و روى همين سياست بود كه بسيارى از ياران على به جبهه معاويه پيوستند . . .
ما مال را در دست على جنگى عليه او مى بينيم كه براى او دشمن تراشى كرده واصحاب و يارانش را از اطراف او مىپاشد ، اما همين مال را مى بينيم كه در دست معاويه سپاهى فعال است كه حتى دلهاى دشمنان را به سوى او جلب مى كند و بيگانه را به او نزديك مى سازد و قدرتى دوست داشتنى و آرزومند

[1] - صوت العدالة الانسانية 4 / 766 .

836