خوارج از دين و در نكوهش آنان وارد شده است ، از جمله آن كه : آنان مسلمان بوده سپس به كفر گراييده و از دين بيرون شده و بدان بازنگشته اند . . . و گويى شيخ فراموش كرده مطلبى را كه ما از كتابهاى خود او به نام ( تهذيب التهذيب ) و ( لسان الميزان ) نقل كرده ايم كه برخى از خوارج كه توبه كرده اند خود اعتراف نموده اند كه هر چيزى را كه دلخواه آنان بود به صورت حديث در مى آوردند ! آيا پس از اين اعتراف رواست كه سگهاى آتش دوزخ و بدترين خلق خدا و شرورترين آفريدگان را كه در حديث بدين اوصاف خوانده شده اند به راستگويى و ديندارى - آن گونه كه شيخ پنداشته - ستود ؟ ! هرگز ، بلكه خوارج از فاسق ترين و دروغگوترين خلق خدا هستند و دروغ هم از صفات منافق است و خدا مى داند كه منافقان دروغگويند ، و هرگز گفتار شيخ درست نيست كه آنها راستگو و ديندار بوده اند ، زيرا اين اوصاف كجا با طايفه اى كه اهل دروغند سازگار است ؟ ! . . .
اما اين كه شيخ رافضيان را دروغگو شمرده ، به طور اطلاق درست نيست ، و چگونه درست باشد در صورتى كه افرادى بسيار و پاكيزه از سلاله پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و تعدادى فراوان از پيشوايان هدايت از اهل علم و فضل و زهد و عبادت وورع و عدالت كه مورد ستايش مخالف و موافق بوده اند در ميان آنها به چشم مى خورند . . .
اما اين كه شيخ گفته : ( ناصبيان معتقدند كه على رضى الله عنه عثمان را كشته . . . ) ، گويم :
از اين عبارت او بر مى آيد كه مى خواهد ناصبيان را - كه اميد است خداوند با عدلش با آنان رفتار كند - تبرئه نمايد كه اعتقاد و ديندارى آنان سبب شده كه كسى را كه نفس پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم است دشمن بدارند ! ولى فساد اين سخن بديهى است و هيچ منصفى در فساد آن شك نمى ورزد ، زيرا اگر روا باشد كه اعتقاد و ديندارى به باطل موجب آن باشد كه خداوند كسى را معذور بدارد بى شك يهود

711