حق انصار وارد شده حكم را بر صفتى كه از لفظ نصرت گرفته شده يعنى بر لفظ ( انصار ) مترتب دانسته و اين اشاره به علت حكم دارد كه همان نصرت است و به همين دليل به جاى انصار مثلا نگفت فرزندان قيله يا اوس يا خزرج ، و اين يكى از راههاى بيان علت است كه اصوليان آن را ( ايماء = اشاره ) نامند ، گويند : از موارد ايماء آن است كه حكم را بر يك وصف مشتق مترتب سازند مانند : اكرم العلماء ( عالمان را احترام كن ) . از اين رو اگر مترتب ساختن احترام بر علمى كه در علما هست به خاطر عليت علم نبود بعيد بود كه چنين دستورى صادر شود .
در مورد انصار هم همين گونه است كه حكم مترتب بر نصرتى است كه توسط انصار صورت گرفته است .
اما حديثى كه در حق امام على عليه السلام وارد شده شارع حكم در آن را كه عبارت از نفاق دشمن على و ايمان دوست او است مترتب بر ذات على عليه السلام و نام خاص آن حضرت دانسته ( نه بر وصف او ) . و اگر شارع مى دانست كه ممكن است على عليه السلام داراى صفتى باشد كه دشمنى او به خاطر آن صفت روا مى بود و دشمن او منافق به شمار نمى آمد هرگز حكم نفاق را بر نام شخصى آن حضرت بدون هرگونه قيدى مترتب نمى ساخت ، پس سياق خبر دال بر آن است كه ذات على عليه السلام ذات پاك و مقدسى است كه صفاتى جدايى ناپذير در او است كه جز منافق نمى تواند به خاطر آنها او را دشمن بدارد . با اين بيان دعوى مساوات ميان على وانصار بر طرف شده و فرق آنها آشكار مى گردد . اين نكته را شيخ علامه ما سيد ابوبكربن شهاب الدين - كه خدايش جزاى خير دهد - تقرير فرموده و آن بيان واضح و روشنى است .
اما اين كه شيخ گفته : ( علاوه آن كه بيشتر كسانى كه آنها را ناصبى خوانند به راستگويى و ديندارى مشهورند ) ، گويم : اين لغزشى است از او و غفلت از روايتى است كه از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در صحيحين و كتابهاى ديگر درباره خروج

710