حاصل سخن او اين است كه دشمنى ناصبيان با على عليه السلام دشمنى شخصى بوده نه مذهبى ، زيرا آن حضرت خويشان آنها را در جنگهاى اسلامى كشته است !
پاسخ اين ياوه ها را علامه حضرموتى رحمه الله به روشنى بيان داشته كه در ذيل مى آوريم . وى گويد :
اين كه شيخ گفته : ( دشمنى در اينجا مقيد به سببى بوده ) درست نيست ، و دعوى اين تقييد و ذكر آن سبب بى دليل است ، و ( ادعاها تا زمانى كه شاهد بر آنها اقامه نشود بچه هايى كه از اين راه به وجود مى آيند حلال زاده نيستند ) . و نظر درست - به خواست خدا - آن است كه دشمنى على عليه السلام هيچ گاه از مؤمن سر نمىزند زيرا ملازم با نفاق است ، و دوستى او هرگز از منافق به وقوع نمى پيوندد زيرا ملازم با ايمان است ، پس اين كه شيخ دشمنى على را كه دليل نفاق است به خاطر يارى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم دانسته خطا و غفلت آشكارى است ، زيرا لازمه آن الغاء سخن معصوم از تخصيص آن به على عليه السلام است ، زيرا دشمنى به خاطر يارى كردن پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم كفرى است آشكار خواه آن شخصى كه مورد دشمنى قرار گرفته على عليه السلام باشد يا ديگرى ، مسلمان باشد يا كافر يا حيوان يا جماد ، آيا اگر كسى مطعم بن عدى وابوالبخترى را كه مشرك مرده اند به خاطر آن كه كوشيدند تا صحيفه اى را كه براى قطع رابطه با پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نوشته بودند نقض كنند و بدين وسيله با پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم وبنى هاشم صله رحم كردند دشمن بدارد آيا كافر نيست ، زيرا كافرى را به خاطر دوستى او با پيامبر دشمن داشته است ؟
( مسلما كافر است ) . و نيز اگر كسى سگى را به خاطر آن كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم پاسدارى نموده يا الاغى را به جهت سوارى دادن به پيامبرى صلى الله عليه و آله و سلم يا غازى را به جهت پنهان كردن پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از ديد مشركان دشمن بدارد به اتفاق نظر همگى مسلما كافر است .
حال كه چنين است پس فايده بردن نام على عليه السلام به اختصاص در مورد چيزى

707