نكاحى است و امثال اين امور . با توجه به اين كه تمثيل مذكور در آيه ويژه كسى است كه برادريش ثابت شده باشد ، بنابر اين شامل كسى كه بيزارى از او واجب است نمى گردد . به هر حال پس از ملاحظه روايات وارده در غيبت و حكمت حرمت آن و در حال و مقام غير مؤمن در نظر شارع ، اشكالى در مسأله باقى نمى ماند . . . ) .
اما در چاپ عبد العزيز بغدادى صاحب المكتبة العربية ، ج 3 ، ص 320 ، از ( بايد دانست كه ظاهر اخبار اختصاص دارد به حرمت غيبت مؤمن . . . ( تا ) اشكالى در مسأله باقى نمى ماند ) حذف گرديده است .
8 - صحيح بخارى : در حديث جواز متعه ( ازدواج موقت ) آمده : ( ما با رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم به جنگ مىرفتيم زنان همراه ما نبودند ، ( به رسول خدا ) گفتيم : آيا خود را اخته نكنيم ؟ حضرت ما را از اين كار نهى كرد ، سپس اجازه فرمود كه زنى را با مهر يك پيراهن تا مدتى معين متعه كنيم . سپس عبد الله ( بن مسعود اين آيه را خواند : ( اى كسانى كه ايمان آورده ايد ، چيزهاى پاكيزه اى را كه خدا برايتان حلال كرده حرام نكنيد ، و از حد نگذريد كه خدا از حد گذرندگان را دوست نمى دارد ) . [1] اين حديث را گروهى از محدثان و مفسران وفقها با همين متن از بخارى روايت كرده اند ، ولى متن موجود در صحيح بخارى متداول جزء 6 ، ص 53 در دو مورد با متن فوق اختلاف دارد :
1 - حذف كلمه ابن مسعود از سند حديث - در حالى كه بيشترشان آن را آورده اند - زيرا وى متعه را جايز مى دانسته ، و اين حذف به خاطر آن است كه قرينه اى وجود نداشته باشد كه مراد از اين روايت جواز نكاح متعه و رخصت در

[1] - سوره مائده / 87 .

666