مذكوره به ذكر نبوت پيامبر ما و امامت مولايمان اكتفا نموده است ، زيرا اين دو مسأله انگيزه اصلى از استفهام و اقرار مذكور است به علاوه مسأله بعثت آنان بر توحيد امر واضحى بوده زيرا اصل مطلب همان است و در آيه هم ذكر شده ( لذا در روايات از آن سخن نرفته است ) . پس از اينجا مى توان فهميد كه شأن و مقام پيامبر پاك و برادر پاكيزه او در نزد خداوند تا چه اندازه والاست ، به گونه اى كه هر دو را بر همه بندگانش امتياز بخشيده و بدين مقام گرامى داشته كه پيامبران گرامى را براى اقرار به فضل هر دو و رسالت محمد صلى الله عليه و آله و سلم و امامت على عليه السلام ارسال داشته و همراه با گواهى به توحيد پيمان نبوت و ولايت آن دو بزرگوار را نيز از ايشان گرفته است . [1] علامه سيد على بهبهانى رحمه الله گويد : بدان كه اين آيه دلالت دارد بر اختصاص امامت و خلافت به مولاى ما اميرمؤمنان و فرزندان پاكش عليهم السلام . توضيح آن كه :
ولايت مولاى ما اميرمؤمنان عليه السلام كه خداوند پيامبران عليهم السلام را بر آن فرستاده اگر به معناى حكومت و تصرف در امور باشد - كه ظاهر هم همين است - پس از اين آيه ثابت مى گردد كه اين خلافت از خدا و رسول صلى الله عليه و آله و سلم در قرآن كريم و ساير كتابهاى آسمانى نص بر آن شده ، و اين نص بر خلافت و امامت او موجب اختصاص اين دو مقام به آن حضرت مى گردد ، زيرا با وجود نص ، ديگر مجالى براى سپردن امامت به ديگرى به سبب انتخاب امت و مقدم داشتن ديگرى بر آن حضرت باقى نمى ماند .
و اگر اين ولايت به معناى دوستى و محبت باشد ، بعثت انبيا عليهم السلام بر آن و آن را قرين ولايت و رسالت سرور انبيا عليهم السلام قرار دادن دليل بر آن است كه اين دوستى و محبت پس از توحيد و اقرار به نبوت و رسالت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم بهترين

[1] - دلائل الصدق 2 / 169 .

599