علامه و محقق بزرگ محمد حسن مظفر رحمه الله گويد : دلالت اين آيه بر امامت اميرمؤمنان عليه السلام روشن است ، زيرا بعثت پيامبران و گرفتن ميثاق ولايت على عليه السلام از آنان و اهتمام عظيم دادن به آن تا جايى كه در كنار دو اصل دين يعنى توحيد و نبوت قرار داده شده ممكن نيست كه جز اين منظورى در كار باشد كه امامت آن كس را كه مانند محمد صلى الله عليه و آله و سلم بر آنان برترى دارد اثبات مى دارد .
اگر اشكال شود كه آيه كريمه نه از نبوت و امامت سخن گفته و نه از گواهى به توحيد ، زيرا سخن از جعل ( إله ) است نه ارسال به شهادت ، ( فرموده : ( آيا ما خدايانى قرار داده ايم ؟ ) و نفرموده : ( آيا كسانى را به گواهى فرستاده ايم ؟ ) . پاسخ آن است كه : استفهام در آيه استفهام تقريرى است ، يعنى براى تقرير پيامبران است بر آنچه كه نفى آن براى آنان ثابت گرديده و آن قرار دادن خدايانى در برابر خداى رحمان براى پرستش است ، ولى چون تقرير رسولان از آن جهت كه رسولند مناسب با تقرير هدف و محتواى رسالت آنان هم هست ، چنين مى نمايد كه از آنان اقرار به محتواى رسالت هم خواسته شده كه همان ارسال به گواهى به يكتايى خداست . بنابر اين مفاد اين روايات صحيح است كه مراد از آيه پرسش از محتواى رسالت پيامبران مبنى بر گواهى به توحيد است ، و چون بعثت پيامبران در اين زمينه براى پيامبر ما صلى الله عليه و آله و سلم روشن بوده درست نمى نمايد كه خداوند بخواهد از پيامبران تنها بر توحيد اقرار بگيرد بلكه سزاوار آن است كه از آنان بر توحيد به ضميمه چيز ديگرى كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از آن آگاه نبوده و نمى دانسته كه پيامبران به آن مبعوث شده اند اقرار بگيرد و آن ضميمه همان چيزى است كه در اين روايات بيان شده و آن نبوت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و امامت اميرمؤمنان عليه السلام است .
اما اين كه چرا اقرار به اين دو چيز در آيه ذكر نشده ، براى آن است كه در آيه اكتفا به اصل گرديده كه همان گواهى به توحيد است ، چنان كه برخى از روايات

598