ابو جعفر گويد : من راه افتادم و به كوفه رسيدم ، ابتدا به زيارت امير مؤمنان عليه السلام رفتم ، بر در مسجد پير مرد فرتوتى را ديدم كه از پيرى ابروانش بر ديدگانش افتاده و پوست صورتش چروك خورده ، بردى به تن و برد ديگرى بر دوش داشت و گردا گرد او جماعتى نشسته بودند و از حلال و حرام از او سؤال مى كردند و او مطابق مذهب امير مؤمنان عليه السلام براى آنان فتوا مى داد . نام او را از حاضران پرسيدم ، گفتند : ابوحمزه ثمالى است . بر او سلام كردم و نزدش نشستم . از كارم پرسيد ، شرح حال گفتم ، از ديدن من خوشحال شد و مرا در آغوش كشيد و پيشانيم را بوسيد و گفت : اگر همه دنيا تسخير گردد ( يا خراب گردد ، يا خشك و نابود گردد ) ، حقوق اينان ( اهل بيت ) به دستشان نخواهد رسيد و تو به حرمت آنان به جوارشان نائل خواهى شد .
من از اين سخن شادمان شدم و اين نخستين فايده اى بود كه در عراق ديدم .
من در كنار آنان نشستم و مشغول به گفتگو شدم كه ابوحمزه چشمان خود را گشود و نگاهى به خلق انداخت و گفت : آيا آنچه من مى بينم شما هم مى بينيد ؟
گفتيم : چه ديدى ؟ گفت : شتر سوارى را مى بينم . آنجا را نگاه كرديم مرد شتر سوارى را ديديم ، پيش آمد و شتر را خوابانيد و بر ما سلام كرد و نشست . شيخ از او پرسيد : از كجا مى آيى ؟ گفت : يثرب ( مدينه ) . گفت : چه خبر دارى ؟ گفت :
جعفر بن محمد عليه السلام درگذشت . با شنيدن اين خبر كمرم شكست و با خود گفتم :
حالا به كجا روم ؟ ابوحمزه گفت : به چه كسى وصيت كرده است ؟ گفت : به سه نفر : اول ابو جعفر منصور ، دوم به پسرش عبد الله سوم به پسر ديگرش موسى .
ابوحمزه خنديد و رو به من كرد و گفت : غم مدار كه امام را شناختم . گفتم :
اى شيخ ، چگونه ؟ گفت : وصيتش به ابو جعفر منصور از روى تقيه بوده و پوششى بر امام است ، و با وصيتش به هر دو پسر بزرگتر و كوچكتر عيب پسر بزرگتر را بيان داشته و نص بر امامت پسر كوچكتر نموده است . گفتم : از كجا بايد چنين

543