سدير صيرفى گويد : به امام صادق عليه السلام گفتم : فدايت شوم اى فرزند رسول خدا ، آيا مؤمن را به ناخواه او قبض روح كنند ؟ فرمود : نه ، چون ملك الموت براى قبض روحش بيايد وى بيتابى مى كند ، ملك الموت به او گويد : اى دوست خدا بيتابى مكن ، به خدايى كه محمد صلى الله عليه و آله و سلم را به حق به پيامبرى فرستاده است من از پدر دلسوز و مهربان به فرزند خود به تو دلسوزتر و مهربان ترم ، ديده باز كن و بنگر ، آن گاه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم ، امير مؤمنان ، فاطمه ، حسن ، حسين و ديگر امامان عليهم السلام در نظر او متمثل مى شوند و ملك الموت گويد : اينان رفيقان تو هستند .
او ديده مى گشايد و به آنان مىنگرد . آن گاه به نفس او خطاب مى كند : ( اى جان آرام گرفته ( به محمد و خاندانش ) به سوى خدايت باز گرد خشنود و پسنديده ( به ولايت و ثواب ) پس به ميان بندگانم ( محمد و خاندانش ) درآى ) . در اينجا است كه هيچ چيزى در نظر او محبوب تر از جان دادن و رسيدن به آن منادى نيست . [1] 4 - وان من اهل الكتاب الا ليؤمنن به قبل موته و يوم القيامة يكون عليهم شهيدا . [2] ( و هيچ يك از اهل كتاب نيست مگر آن كه پيش از مرگش به او ايمان مى آورد و روز قيامت بر آنان گواه خواهد بود ) .
جابر از امام باقر عليه السلام روايت كند كه درباره اين آيه فرمود : هيچ كس از معتقدان اديان از گذشتگان و آيندگان نميرد جز آن كه حقا رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم و امير مؤمنان عليه السلام را مى بيند . [3]

[1] - تفسير برهان 4 / 461 .
[2] - سوره نساء / 159 .
[3] - بحار الانوار 6 / 188 .

538