پس از من پيامبرى نيست ، و اگر بود حتما تو ( اى على ) بودى ) . [1] حديث ديگرى نيز در اين زمينه هست كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به على عليه السلام فرمود : ( اگر من خاتم انبيا نبودم تو شريك در نبوت بودى ، حال كه پيامبر نيستى وصى و وارث پيامبر هستى ، بلكه تو سرور اوصيا و امام اتقيا هستى ) . [2] و نيز علامه بهبهانى گويد ( ص 112 ) : زيد شحام گويد : از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى فرمود : خداى متعال ابراهيم را بنده خود ساخت پيش از آن كه او را پيامبر كند ، و پيامبر ساخت پيش از آن كه رسول كند ، و رسول ساخت پيش از آن كه خليل و دوست خود گيرد ، و خليل خود ساخت پيش از آن كه امام كند ، چون همه اين مقامات را براى او گرد آورد فرمود : ( اينك مى خواهم تو را امام سازم ) . چون اين مقام در نظر او بزرگ آمد گفت : ( از فرزندانم چه ؟ فرمود : عهد من به ستمكاران نمى رسد ) . منظور آن است كه سفيه و بى خرد نمى تواند امام تقى و پرهيزكار باشد . و چون ثابت شد كه امامت آن حضرت پس از نبوت بلكه پس از رسالت و خليل بودن او صورت گرفته ، روشن مى شود كه مقام امامت بالاتر از مقام نبوت است .
و نيز گويد ( ص 60 ) : اما اين كه آن حضرت از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم است . . . بر اساس روايتى است كه فريقين نقل كرده اند كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود : ( من و على از يك درختيم و [ ساير ] مردم از درختهاى گوناگونند ) ، و ( على از من است و من از على هستم ) . و اين منقبت بزرگى است كه دلالت دارد بر يگانگى و مساوات آن دو بزرگوار در كمال و اين كه احدى از مردم به مرتبه و درجه آن حضرت نرسيده است .

[1] - مصباح الهداية في اثبات الولاية / 115 .
[2] - شرح نهج البلاغه ، ابن ابى الحديد 13 / 210 .

400