شايد اين معنى كه هيچ گونه وسوسه و شك و ترديد و اضطرابى به آن بزرگواران دست نداد و اين كه مباهله تنها ميان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و نجرانيان نبود بلكه همه پنج تن عليهم السلام طرف دعوا بودند از دقت در خود آيه شريفه به دست آيد .
علامه طباطبائى رحمه الله گويد : در اينجا نكته اى است و آن اين كه : خداوند به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرموده است : ( پس از آن كه دانش آن به تو رسيد مباهله كن ) ، و اين مى رساند كه چون تو يقين به حقانيت خويش دارى دل خوش دار كه به اذن خدا پيروز مى شوى و خدا ياور توست و هيچ گاه تو را تنها نخواهد گذارد .
و نيز گويد : مباهله و ملاعنه گرچه به حسب ظاهر ميان احتجاج گونه اى بود ميان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و نجرانيان ، ولى اين دعوت عموميت داشت و فرزندان و زنان را نيز شامل بود تا دليل اطمينان داعى به حقانيت و راستى دعوت خود باشد ، زيرا خداوند مهر و محبت زن و فرزند را در دل انسان به وديعت نهاده و انسان در راه نگهدارى آنان جانفشانى مى كند و به خاطر حمايت از آنان و غيرت بر آنان خود را به خطر مى اندازد ، ولى مى بينيم كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم آنان را به همراه خود مى آورد حتى فرزندان را كه طبيعتا علاقه بيشترى به آنان دارد جلو مى اندازد !
و نيز گويد : اين كه فرموده است : ( پس لعنت خدا را قرار مى دهيم ) بيان حال ابتهال و زارى آنان به درگاه خداست ، و اين كه فرموده : ( قرار مى دهيم ) و

هميشه در هر كار به افراد زبده و متخصص و شايسته آن مراجعه مى كند ، پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نيز مى بايست در دعا و مباهله ، كسانى را برگزيند كه شايستگى آن را داشته باشند و دعاى آنان در پيشگاه خدا ردخور نداشته باشد . لذا وقتى كه خداوند به او دستور داد كه زنان و فرزندان و كسانى را كه به منزله جان تو هستند همراه خود ببر ، پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم بررسى نمود و در ميان زنانى كه به او منسوبند از همسران و دختران و ديگر زنان امت ، كسى را عديل و برابر حضرت زهرا عليها السلام ، و در ميان مردان امت كسى را عديل و برابر على عليه السلام نيافت ، لذا آن دو را تنها آورد ، و در ميان فرزندان نيز حسن و عديل و نظير او حسين عليهما السلام را به همراه آورد . اين عمل پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم روشنگر آن است كه در ميان همه امت اسلامى از مرد و زن و كودك ، هيچ كس عديل و برابر آنان نبوده است و در پيشگاه خداوند شخصى آبرومندتر از آنان وجود نداشته است .

290