بلكه از بزرگترين آنها فرو فرستادن قرآن كريم بر آن حضرت است ، به گونه اى كه همه مردم عرب را به مبارزه با آن فرا خوانده و با اين حال تمام سخنوران و زبان آوران عرب از آوردن سوره اى مانند آن عاجز ماندند . و روشن است كه اظهار معجزه از سوى خداوند بر دست شخص دروغگو كار درستى نيست و خداوند از آن منزه است ، بنابر اين معجزات پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از جمله آوردن قرآن كريم همان گواهى خداوند بر صدق دعوى آن حضرت است ، و اين گواهى فعلى است نه قولى .
اگر گفته شود : شايد اين آيه براى تسلى خاطر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرود آمده نه اثبات رسالت او ، يعنى مى خواهد بگويد كه خداوند مى داند تو رسول اويى ، بنابر اين تكذيب كافران زيانى به تو نخواهد رساند . چنان كه انسان در مقام تسلى خاطر خود گويد : ( خدا مى داند و گواهى مى دهد كه من راست مى گويم ) . بنابر اين لازمه گواهى دادن خداوند بر رسالت رسولش اظهار معجزات وخوارق عادات بر دست او نيست .
پاسخ آن است كه : ميان اين دو مسأله فرق روشنى هست . زيرا آيه در رد كافران معاند نازل شده و در مقام احتجاج بر آنهاست ، واحتجاج جز با ظهور معجزات وخوارق عادات صورت نمى بندد . و در اين آيه تلويح بلكه تصريحى بدين مطلب هست . زيرا اگر آيه تنها براى تسلى خاطر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نازل شده بود بايد چنين مى بود : كفى بالله شهيدا و من عنده علم الكتاب . اما چنين نيست بلكه لفظ ( قل ) در اول آيه با ضميمه ( بينى وبينكم ) به آن مى رساند كه آيه در مقام احتجاج نازل شده است ، واحتجاج جز با آوردن معجزه انجام نمى پذيرد .

269