فرزندى نداشت و همسرش نيز نازا بود . وى مخفيانه به دور از چشم مردم كه به اخلاص نزديكتر و از ريا دور تر است با خداى خويش به راز و نياز پرداخت و گفت : پروردگارا ! قواى من تحليل رفته و استخوانهايم ( كه ستون بدن است ) پوسيده و فروغ پيرى بر سرم نشسته و موى سرم از سپيدى به سان شعله آتشى كه در هيزم افتد مى درخشد ، پروردگارا ! من پس از خود از عمو زادگانم ( كه گويى از مردم شرور بنى اسرائيل اند ) مىترسم كه ارث مرا تباه سازند ، پس مرا از فضل بى كران وجود و بخشش بى پايان خود - نه از طريق اسباب عادى - فرزندى عطا كن كه از من و خاندان يعقوب ارث برد ، واى پروردگار ، او را شخصيتى پسنديده قرار ده .
خداوند متعال هم دعاى او را اجابت نمود و فرزندى به وى عطا كرد و نامگذارى او را نيز خود به عهده گرفت و فرمود : ( اى زكريا ، تو را به فرزند پسرى مژده دهيم كه نامش يحيى است ) . زكريا چون اين مژده را شنيد در شگفت شد و گفت : مرا كجا فرزند تواند بود با آن كه پير شده ام و همسرم نيز نازاست ؟ ! خداوند در پاسخ او فرمود : اى زكريا ، هر چه را كه من اراده كنم وجود خواهد يافت بدون آن كه نيازمند به اسباب عادى و معمولى حمل و زايمان باشد . اى زكريا ، آفرينش چنين فرزندى كه تو را وعده كرده ام از آفرينش بشر از نيستى كه شگفت انگيزتر نيست . زكريا گفت : پروردگارا ! براى من نشانه اى بر تحقق اين درخواست قرار ده . خدا فرمود : نشانه ات آن كه سه شبانه روز متوالى نمىتوانى با مردم جز به اشاره سخن گويى با آن كه بدنت سالم است و هيچ گونه بيمارى در تو نيست ) .
اينك از خواننده عزيز مى خواهيم كه يك بار ديگر اين آيات را مرور كند و با دقت در آنها بنگرد ، آن گاه خواهد دانست كه حضرت زكريا عليه السلام با آن كه خداوند دعاى او را اجابت نمود و او را به آمدن فرزندى يحيى نام مژده داد ، باز هم دلش آرام نگرفت و با شگفتى پرسيد : ( مرا كجا فرزندى تواند بود با اين سخن

265