پيرى و نازايى همسرم ؟ ! ) گرچه اين استفهام ، استفهام انكارى نيست ، زيرا با مقام نبوت تناسب ندارد ، واستفهام از روى تعجب است اما به هر حال دلالت بر نوعى اضطراب و تشويش و نگرانى دارد . علامه طباطبائى رحمه الله گويد : ( . . . زيرا كسى كه او را به چيزى مژده دهند كه به سبب وجود موانع بسيار و فقدان اسباب آن توقع انجام آن را ندارد ، ابتدا كه آن را مى شنود نوعى اضطراب به او دست مى دهد ، از اين رو شروع مى كند به سؤال كردن از خصوصيات آنچه به او بشارت داده اند تا دلش آرام يابد و اضطرابش فرو نشيند ، زيرا بسا هست كه خطورات نفسانيه با وجود علم و ايمان باز هم قطع نمى شود ) .
آرى ، حضرت زكريا عليه السلام يقين داشت كه خداوند او را فرزندى به نام يحيى عطا خواهد كرد اما باز هم خاطر جمع نبود و اضطراب و تشويش و خواطرى در انجام چنين كارى داشت . اما شما را به خدا و رسولانش سوگند كه آيا كسى مى تواند درباره اهل بيت عليهم السلام چنين حالات و خواطرى بيابد ؟ يعنى از خداوند چيزى بخواهند و خدا هم دعاى آنان را اجابت كند و وعده عطاى آن را بديشان دهد ، ولى باز هم گويند : چگونه ، با آن كه ما چنين و چنانيم ؟ و از خداوند نشانه اى بر آن بخواهند ؟ به خدا سوگند چنين چيزى از آنان ديده نشده است ، زيرا آيه تطهير دلالت واضح و صريحى دارد كه آنان در برترين درجات يقين و اطمينان اند و هيچ گونه وسوسه و خاطره اى از خطورات نفسانيه به آنان دست نمى دهد ، تا آنجا كه هرگونه كشف و شهودى به يقين آنان نيفزايد ، زيرا خداوند متعال هرگونه رجسى را از آنان زدوده و به كلى پاكشان ساخته است ، و اضطراب و تشويش به سهم خود نوعى از رجس است . بى شك آياتى كه درباره زكريا عليه السلام آمده است هرگز با آيه مباهله كه در شأن اهل بيت عليهم السلام فرود آمده قابل مقايسه نيست . چه آن كه آن آيات مى رساند كه آنان در مقام دعا و ابتهال كمترين ترديدى در اجابت دعاى خويش نداشتند . و ما به زودى درباره آن بحث خواهيم داشت .

266