جار الله زمخشرى در تفسير كشاف ( 4 / 197 ) از ابن عباس رضى الله عنه روايت كرده است كه : ( حسن و حسين عليهما السلام بيمار شدند ، رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم به همراه گروهى به عيادت آنها رفتند و به اميرمؤمنان عليه السلام گفتند : اى ابا الحسن ، كاش براى شفاى اين دو فرزندت نذر مى كردى ! على و فاطمه عليهما السلام و فضه خادمه نذر كردند كه اگر حسنين عليهما السلام شفا يابند سه روز روزه بگيرند . آن دو بزرگوار شفا يافتند ، اما چيزى براى افطار نداشتند . على عليه السلام از شمعون خيبرى يهودى سه من جو قرض گرفت ، فاطمه عليها السلام يك من از آن را آرد كرد و پنج قرص نان به تعداد خودشان تهيه نمود . همين كه نانها را سر سفره نهادند تا افطار كنند سائلى از راه رسيد و گفت :
سلام بر شما اى خاندان محمد ، مسكينى هستم از مساكين مسلمانان ، مرا خوراك دهيد تا خداوند شما را از مائده هاى بهشتى بخوراند . همگى نان خود را به او بخشيدند و شب را تنها با آب افطار نموده و به سر بردند و فردا صبح را روزه گرفتند . شب دوم نيز همين حادثه تكرار شد و يتيمى از راه رسيد و نانها را به او بخشيدند و شب سوم اسيرى رسيد همين كار را كردند . چون صبح شد على عليه السلام دست حسن و حسين عليهما السلام را گرفت و نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم رفتند . تا چشم رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم به آنان افتاد و ديد كه از شدت گرسنگى چون جوجه به خود مىلرزند فرمود : ديدن شما بدين حال چه سخت مرا مىآزارد ! و برخاست و با آنان به راه افتاد . به منزل فاطمه عليها السلام آمد و او را ديد كه در محراب نشسته و ( از گرسنگى ) شكمش به پشت چسبيده و چشمانش فرو رفته است . اين حال او را بسيار آزرد ، جبرئيل فرود آمد و گفت : اى محمد ! بگير اين را كه خداوند تو را درباره خاندانت تهنيت گفته است ، پس سوره ( دهر ) را بر او خواند ) .
علامه نيشابورى نيز همين شأن نزول را در تفسير خود آورده است ، آن گاه گويد : ( و روايت است كه سائل در آن سه شب جبرائيل بوده است كه به اذن خدا مى خواست آنان را بيازمايد ) .

253