ابن حجر هيتمى مكى گويد : اين آيه سرچشمه فضائل خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم است ، زيرا مشتمل بر فضائل والاى آنان و اعتنا به شأن ايشان است ، زيرا با ( انما ) شروع شده كه حصر اراده خداوند را در بردن رجس از آنان مى رساند ، ورجس عبارت است از گناه و شك در آنچه ايمان بدان واجب است ، و نيز دلالت بر پاك نمودن آنان از ساير اخلاق و احوال نكوهيده دارد ، و در برخى روايات خواهد آمد كه بدن آنان را بر آتش حرام ساخته است ، و اين خود فائده و هدف همان پاكسازى است ، زيرا الهام انابت به سوى خدا و ادامه اعمال صالحه از موارد همان پاكسازى است . . . و از موارد تطهيرشان حرام ساختن صدقه واجب ( زكات ) - بلكه صدقه مستحب نيز بنا بر يكى از اقوال مالك - بر آنان است ، زيرا صدقات چرك ( اموال ) مردم است علاوه بر آن كه از سرشكستگى گيرنده و عزت دهنده خبر مى دهد . و به جاى آن خمس فئ و غنيمت به آنان اختصاص يافته كه از عزت گيرنده و ذلت دهنده خبر مى دهد . . .
و حكمت آن كه آيه با كلمه ( تطهيرا ) پايان يافته است مبالغه در وصول آنان به برترين درجه پاكى و رفع مجازيت در معناى پاكى ( و اثبات حقيقت آن ) است ، و نيز تنوين آن براى تعظيم و تكثير و اعجاب است كه چنين مى رساند كه اين پاكى از جنس پاكيهاى متعارف و مأنوس نيست . آن گاه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم اين مطلب را تأكيد نمود با تكرار طلب آنچه كه در آيه آمده است براى آنان كه گفت : ( خداوندا ! اينان خاندان منند . . . ) و نيز با طلب درود بر آنان كه گفت : ( پس درودت را بر آنان قرار ده ) ، و نيز با اين سخن تأكيد كرد كه : ( من در جنگم با هر كه با آنان بجنگد ) . . . و با اين بيانات آنان را در جايگاه خويش نهاد . و نيز در آيه مباهله ، اهل بيت به آن حضرت پيوند داده شده اند . [1]

[1] - الصواعق المحرقة / 144 با تلخيص .

242