معناى كوشش و پويش در جستجوى چيزى است . اراده در اصل نيرويى است مركب از خواسته و نياز و آرزو . و آن نامى است براى گرايش نفس به چيزى همراه با حكم درباره آن كه بايد انجام گيرد يا انجام نگيرد . سپس گاهى فقط در معناى مبدأ يعنى گرايش نفس به چيزى به كار مى رود ، و گاه در منتهى يعنى حكم درباره انجام گرفتن يا نگرفتن آن . و هر گاه اراده درباره خدا به كار رود منظور معناى دوم يعنى منتهى است نه مبدأ ، زيرا خداوند از صفت گرايش داشتن به چيزى منزه وبرتر است . ) و شيخ طوسى رحمه الله گويد : ( اراده خدا براى از ميان بردن پليديها از اهل بيت از دو حال بيرون نيست : يا منظور آن است كه از آنان خواسته تا به اطاعت خدا پردازند و از گناهان بپرهيزند ، يا مراد آن است كه پليديها را از آنان برده است بدين گونه كه عنايت خاصى به آنان نموده كه بدين وسيله از زشتيها امتناع مىورزند . روا نيست كه معناى اول مراد باشد ، زيرا اين اراده را با همه مكلفان داشته و اختصاصى به اهل بيت ندارد ، در حالى كه خلافى در اين نيست كه خداوند با اين آيه اهل بيت را به چيزى مخصوص داشته كه ديگران را با آنان شريك نساخته است ، پس چگونه مى توان آن را بر معنايى حمل كرد كه اين تخصيص را ابطال مى كند و آيه را از اين كه در آن فضيلت و مزيتى بر ديگران نهفته است بيرون مى برد ) . [1] وعلامه طباطبائى رحمه الله در تفسير آيه گويد : و معنا آن است كه : خداى سبحان اراده اش استمرار يافته كه شما اهل بيت را به موهبت عصمت مخصوص بدارد بدان گونه كه اعتقاد باطل و اثر زشت را از شما خاندان بزدايد . [2]

[1] - تفسير تبيان 8 / 356 .
[2] - تفسير الميزان 16 / 331 .

233