يكى از فاضلان پنداشته است كه دوستى حضرتش موضوعيت ندارد بلكه وسيله است .
ايشان در كتاب كاوشهايى پيرامون ولايت ( ص 82 ) گويد ( هدف از الزام مودت آنان جز وسيله جوئى براى دين و آگاهى مردم از متن شريعت و عمل مردم به دستورات دين چيز ديگرى نيست ) .
و نيز گويد ( ص 80 ) : ( زيرا دوستى خاندان رسالت ، خود مطلوب اساسى [ نيست ] و به اصطلاح موضوعيت ندارد ، و مقصود از محبت و مودت آنان پيروى از گفتار و كردار آنان است ) .
جدا اين سخن از چنين مرد فاضلى كه اهل تحقيق و مطالعه و ولايت است مايه تأسف است ، گويى اين همه اخبار را كه از طريق عامه و خاصه روايت شده نديده است ! پناه مى بريم به خدا از لغزشهاى قلم و زبان . ما از اين مرد فاضل و امثال ايشان مىپرسيم : اگر دو نفر مسلمان را فرض كنيم كه يكى به على و فرزندان معصوم او عليهم السلام محبت مى ورزد و ديگرى بر خلاف او يا دشمن آن حضرت است يا ارادتى نمى ورزد ، و فرض كنيم كه هيچ يك اصلا به احكام اسلام عمل نكرده اند ، آيا اين دو تن نزد خداوند برابرند ؟ يا فرض مى كنيم كه هر دو با عمل تام و كامل از دنيا روند اما يكى با دوستى آن حضرت و ديگرى بدون آن ، آيا نزد خداوند برابرند ؟ كلاه خود را قاضى كنيد و بدانيد كه خدا از آنچه در دل داريد آگاه است .
اگر گوييد : در مقابل اين اخبار و احاديث ، اخبار ديگرى هست كه با اينها منافات و تعارض دارد ، چنان كه طبرى در تفسير جامع البيان ( 19 / 66 ) در ذيل آيه 214 از سوره شعراء : وأنذر عشيرتك الأقربين ( و خويشان نزديك خود را بيم رسان ) آورده است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود : ( اى گروه قريش ، جانهاى خود را از خداوند باز خريد كه من در برابر خدا هيچ سودى براى شما نخواهم

218