آية ديگر از طرف خود مىفرمايد كه : أو آمرزنده گناهان است و قبولكنندهء توبه است و داراى عذاب سخت است . پس خلاصه اين كه توبه ذاتا از دو چيز واجب است ، يكى گناه و ديگرى ترك واجب . ثمّ ان كانت التّوبة عن حق الله تعالى من ترك الصّلوة و الصّيام و الحجّ و الزّكاة و سائر الحقوق اللازمة للنّفس و البدن أو لأحدهما فيجب على التّائب الشّروع فيها مع القدرة أو العزم عليها مع عدم القدرة عليها في وقت القدرة و النّدم على الاخلال بها في الماضي و العزم على ترك العود .
پس اگر توبه از حق خدا ، بوده باشد مانند : ترك نماز ، روزه ، حج ، زكات و ديگر حقوق كه بر نفس و بدن يا بر يكى از آنها لازم است ، پس بر كسى كه مىخواهد بازگشت كند واجب است كه شروع كند در انجام آنچه ترك كرده است در صورت قدرت . و اگر در حال حاضر قدرت ندارد تصميم بگيرد كه در حال قدرت آنها را انجام دهد . و نيز بايد از اخلال به واجبات كه در گذشته ترك كرده است پشيمان باشد و تصميم بگيرد كه در آينده ديگر عود و بازگشت به گناه نكند . و ان كانت التّوبة عن حقّ النّاس يجب ردّه عليهم ان كانوا احياء و إلى ورثتهم بعد موتهم ان كانت ذلك المال بعينه و الا فمثله و ان لم يكن لهم وارث تصدّق بهم عنهم ان علم مقداره و الَّا فيما يغلب على ظنّه مساواته و النّدم على غصبه و العزم على ترك العود إلى مثله و يستغفر الله تعالى على تعدّى امره و امر رسوله و تعدّى امر امام زمانه فلكلّ منهم حقّ في ذلك يسقط بالاستغفار .

178