< شعر > اين الملوك و أبناء الملوك و من قاد الجيوش الا يا بئس ما عملوا باتوا على قلل الاجبال تحرسهم غلب الرّجال فلم يمنعهم القلل فانزلوا بعد عزّ عن معاقلهم و اسكنوا حفرة يا بئس ما نزلوا ناداهم صارخ من بعد ما دفنوا اين الاسرّة و التّيجان و الكلل اين الوجوه الَّتى كانت منعّمة من دونها تضرب الاستار و الحجل فافصح القبر عنهم حين سائلهم تلك الوجوه عليها الدّود تنتقل قد طال ما اكلوا دهرا و ما شربوا فأصبحوا بعد طيب الاكل قد اكلوا سالت عيونهم فوق الخدود و لو رئيتهم ما هناك العيش بأرجل < / شعر > پس از آن اشعارى انشاء كرده كه مضمون آن به فارسي چنين است : كجايند شاهان و فرزندان آنها و كساني كه در پيش لشكرها به راه مىافتادند و سپاهيان دنبال آنها به حركت مىآمدند . آگاه باشيد كه چه بد عمل كردند . در قلَّه هاى كوهها به سر مىبردند و مردان شجاع در حفظ و حراست آنها مىكوشيدند . و قلَّه ها و آن جاهاى سخت حافظ آنها نشد . پس از آن كه در قصرهاى بلند و محكم ساكن بودند به زير كشيده شدند و در گودال گور ساكن شدند . و چه بد پايين آمدنى بود . در اين هنگام بعد از دفن شدن آنها ندايى بلند شد كه كجا رفت تختهاى زرّين ؟ كجا رفت تاجهاى سلطنتى و آن زينتها كه به خود آويزان مىكردند ؟ كجا رفت آن صورتهايى كه در ناز و نعمت پرورش پيدا كرده و در پشت پرده ها ، كه در حجله ها زده شده بودند . پس قبر با زبان فصيح از طرف آنها در وقتي كه از أو سؤال كردند گفت : آن صورتها اين است كه الآن كرمها بر روى آن در حركت مىباشند . چه روزگار بسيار طول

118