را به او مىآموزم كه خالى از جهل باشد ، و ذكرى به او بدهم ، كه با فراموشى همراه نگردد ، و حالتى به او دهم كه محبت مرا بر محبت مخلوقين مقدم بدارد ، و چون مرا دوست بدارد ، او را دوست دارم و چشم دلش را به عظمت خويش متوجه سازم و اينجا است كه چيزى را از او مخفى نمىدارم ، و بندگان خاص را به او نشان دهم و در تاريكى شب و روشنايى روز با او سخن گويم ، تا سخن گفتنش با مردم قطع شود و با ايشان مجالست ننمايد و كلام خود و فرشتگان را به گوشش برسانم ، و رازى را كه بر خلق نهفته‌ام به او بياموزم ، و لباسى از حيا بر او بپوشانم ، تا همهء مخلوقين از او شرم نمايند و آمرزيده بر روى زمين راه رود ، و گوشش را شنوا و بصير گردانم ، تا چيزى از بهشت و دوزخ بر او پنهان نماند ، و او را به آنچه در قيامت بر مردم مىگذرد و هول و وحشتى كه گريبانشان را مىگيرد و چگونگى بازخواست توانگران و فقرا و جاهلان و عالمان آگاه سازم ، ( و چون بميرد ) قبرش را روشن نمايم و نكير و منكر را براى سؤال نزد او بفرستم ، اما اندوه مرگ و تاريكى قبر و لحد و ديدنيهاى وحشتآور را ، بر او وارد نسازم ، تا در قيامت ، به پاى ميزان اعمال آيد و نامهء عملش را به دست راستش دهم ، و بدون واسطه با او سخن گويم ، و اينها است صفات دوستان من .
اى احمد ! همّت را و زبانت را يكى گردان ، و پيكرت را زنده بدار و لحظه‌اى از من غافل مباش ، چون كسى كه از من غافل گردد باكى نخواهم داشت كه در چه وادى هلاك مىگردد .
اى احمد ! خردت را به كار بند ، پيش از اينكه از بين رود ، و هر كس عقل خود را به كار گيرد ، هيچ گاه در امرى گرفتار لغزش و طغيان نمىگردد .
اى احمد ! آيا مىدانى چرا و به چه چيز تو را بر ساير پيامبران برترى دادم ؟

520