عرض كرد : خداوندا نمىدانم .
فرمود : آن زندگىاى گواراتر است كه صاحبش از ذكر من غافل نگردد و نعمتهايم را به باد فراموشى نسپارد ، و نسبت به حقم جاهل نماند و شب و روز به دنبال كسب خشنودى من باشد .
و اما زندگى و حيات باقىتر اين است كه صاحبش آنقدر براى خويش عمل كند ، كه دنيا در نظرش كوچك و آخرت بزرگ گردد و خواست مرا بر خواست خود مقدّم بدارد و رضايت مرا بطلبد و مرا با عظمت و بزرگ بداند و بداند كه در همه حال بر او اشراف دارم ، و از ياد نبرد كه همواره بر كردار و گفتارش آگاهم ، پس اگر ارادهء گناه كرد ، مراقب من باشد و دل خود را از آنچه ناخوش دارم ، فارغ بدارد ، شيطان و وسوسه‌هايش را دشمن بدارد و نگذارد بر دلش راه يابد ، پس اگر چنين بود ، دلش را از محبّت خود مالامال مىسازم ، تا در نتيجه قلب او را به‌طور كامل متوجّه خود نمايم ، و دلش را از دنيا فارغ و به فكر آخرت مشغولش دارم ، و او را چون دوستان ديگرم ، از نعمتها بهره‌مند سازم ، و چشم و گوش و قلبش را باز كنم ، تا ( حقيقت را ) ببيند و جلالت و بزرگى مرا دريابد ، و طورى شود كه لذّتهاى دنيا را خوش ندارد و از دنيا بترسد و چنان كه چوپان گوسفندان خود را از چراگاههاى خطرناك دور مىنمايد ، او را از گناهها دور سازم ، و چون بنده‌اى به اين مقام برسد ، از مردم مىگريزد ، و گوشه‌گيرى را اختيار مىنمايد و از دنياى فانى ( فكرش ) به آخرت باقى منتقل گردد و از وسوسه‌هاى شيطانى به خداوند پناه برد .
اى احمد ! چنين بنده‌اى را با شكوه و وقار زينت دهم ، پس اين است عيش گوارا و زندگى دائمى و اين است ، مقام كسانى كه از من راضىاند پس كسى كه ملتزم به كسب رضايت من گشت ، سه خصلت را به او مىدهم : شكرگزارىاى

519