* ( تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ صُنْعَ الله الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْءٍ إِنَّه خَبِيرٌ بِما تَفْعَلُونَ ) * [1] : روزى را كه صور دميده مىشود ، در آن روز هر كه در آسمانها و هر كه در زمين است ، جز آنان را كه خدا خواسته ، همه ترسان و هراسان باشند و همه منقاد و ذليل به محشر آيند ، در آن روز چون به كوهها بنگرى ، جامد و ساكن تصوّر كنى ، در صورتى كه مانند ابرها ، در حركتند .
* ( كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَ ما يُوعَدُونَ لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا ساعَةً مِنْ نَهارٍ بَلاغٌ فَهَلْ يُهْلَكُ إِلَّا الْقَوْمُ الْفاسِقُونَ ) * [2] : روزى كه آنچه وعده داده شده به چشم ببينند ، پندارند كه ( در دنيا ) جز ساعتى از روز درنگ نداشتند ، ( اين قرآن و آيات وعده و وعيدش ) تبليغ حجّت است پس آيا جز مردم فاسق ، هيچ كسى هلاك خواهد شد ؟ .
* ( وَاسْتَمِعْ يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ مِنْ مَكانٍ قَرِيبٍ يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ذلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ ) * [3] : و به نداى روزى كه منادى حق ( اسرافيل ) از مكان نزديك مردگان را براى زنده شدن ندا كند ، گوش فقرا دار ، روزى كه خلق ، آن صيحه را به حقّ بشنوند ، آن روز هنگام خروج از قبرها است .
* ( يَوْمَ يُكْشَفُ عَنْ ساقٍ وَيُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلا يَسْتَطِيعُونَ خاشِعَةً أَبْصارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ) * [4] : ( به خاطر بياوريد ) روزى را كه ساق پاها ( از وحشت ) برهنه مىگردد و دعوت به سجود مىشوند ، امّا نمىتوانند ( سجود كنند ) .

[1] نمل / 87 - 88 .
[2] احقاف / 35
[3] ق / 41
[4] ن و القلم / 42

31