فروتنى پيامبر صلَّى الله عليه و آله و سلم پيامبر اسلام صلَّى الله عليه و آله و سلم جامه و نعلين خود را وصله مىزد [1] و گوسفند مىدوشيد و با بردگان بر سر سفره و روى زمين مىنشست و بر چهار پا سوار مىشد و چه بسا كسى را با خود سوار مىكرد ، و از خريدن وسايل خود از بازار ابا نداشت و شخصا آن را به منزل مىبرد ، و با بزرگ و كوچك و دارا و ندار دست مىداد و مصافحه مىكرد ، و دست خود را نمىكشيد ، تا طرف مقابل دست خود را بكشد و به هر كس كه مىرسيد سلام مىكرد .
هر گاه كسى آن بزرگوار را به كمترين خرمايى دعوت مىنمود ، [2] پاسخ مثبت مىداد و رفتارش با ديگران بسيار پسنديده بود و افراد را به زحمت نمىانداخت [3] و طبعى بلند داشت ، معاشرتش با مردم ستوده و همواره با روى باز با آنها برخورد مىكرد ، و بدون خنده ، گشاده‌رو و چهره‌اى آراسته داشت ، محزون به نظر مىرسيد ، ولى عبوس ( و اخمو ) نبود ، فروتنى داشت ، اما با ذلَّت همراه نبود ، بخشش مىكرد ، بدون اسراف دلى مهربان نسبت به همگان داشت و آنقدر غذا نمىخورد كه از پرى شكم آروغ بزند ، [4] و هيچ گاه دست طمع به سوى كسى دراز نكرد .
در بارهء آن درّ درياى آفرينش ، همين بس كه خدايش ، او را اين گونه ستوده :

[1] علَّامه شعرانى : يخصف نعله مثل دوختن لباس است .
[2] علَّامه شعرانى : الى اردى التمر يعنى : به كمترين خرما .
[3] يعنى پشت سر هم به ديگران فرمان نمىداد ، بلكه كارهاى مربوطه را خود انجام مىداد . ( م )
[4] علَّامه شعرانى : الجشاء ريح المعده : آروغ زدن و باد معده را از گلو با صدا بيرون دادن .

298