الغمّ و الهمّ و دوام الكبد و اشغلتنى عن الاهل و المال و الصّفد و تركتنى مسكينا غريبا وحيدا و ان كنت بفناء الاهل و الولد ما احسّ بدمعة ترقى من آماقى و زفير يتردّد بين صدرى و التّراقى يا سيّدى فروى حزنى ببرد عفوك و نفّس غمّى و همّى ببسط رحمتك و مغفرتك فانّى لا آمن الَّا بالخوف منك و لا اعزّ الَّا بالذّل لك و لا افوز الَّا بالثقة بك و التوكَّل عليك يا ارحم الراحمين و خير الغافرين . » [1] يعنى : بار خدايا ! هر گاه به ياد مرگ و روز قيامت و ايستادن در برابر تو مىافتم ، خوردن و آشاميدن را بر من ناگوار مىسازد و فرو بردن آب دهان را بر من سخت مىكند و كمتر در رختخواب مىآرمم و از خوابم باز مىدارد و آرامش دل را از من مىگيرد ، خدا و سرور من ، ترس تو ، اندوه دراز به من مىدهد و پيكرم را مىكاهد و بزرگترين همّ و غم را با من همراه مىسازد و حزن شديدم را جاويد مىنمايد و از پرداختن به اهل و عيال و مال و اعتماد به زندگى بازم مىدارد و بىنوا و تنها و غريبم مىكند و اگر در كنار اهل و عيال باشم ، اشكى كه از چشمم جارى است و هوايى كه ميان سينه و گلويم رفت و آمد مىكند ( از شدّت عشق تو ) ، احساس نمىكنم ، اى آقاى من پس اندوهم را با خنكى عفوت و غم و همّ را با گسترش رحمتت بر طرف ساز ، زيرا من جز از راه ترس از تو ، ايمن نيستم و جز از راه خوارى در مقابل تو ، عزيز نمىشوم و جز از راه تكيه و توكل بر تو ، رستگار نمىگردم ، اى ارحم الراحمين و بهترين بخشندگان .

[1] دعاى امام سجّاد عليه السّلام كه پيش از نماز شب مىخواندند .

295