: خدايا وقتى به ياد مرگ مىافتم و سختيهاى آن را در نظرم مىآورم و ايستادن در محكمهء تو را در خاطر مىآورم ، خوراك و نوشيدنى ( و زندگى ) را بر من تلخ مىسازد و از بسترم به اين طرف و آن طرف مىغلطم و از خواب باز مىدارد .
شرمنده مىشدم ، زيرا همهء اين اوصاف را در خود نمىديدم ، لذا وجهى برايش در ذهن خود تراشيدم ، تا دروغ نباشد و در دل خود مىگذراندم كه اميدوارم چنين اوصافى را در خود بيابم .
اما وقتى سنّم بالا رفت و نيروى بدنم ناتوان شد و آثار مرگ هويدا گرديد ، و كار به جايى رسيد كه صبح اميد زنده ماندن تا شب را و شب اميد زنده ماندن تا صبح را نداشتم حتى اگر گامى مىگذاشتم اميد برداشتن آن را نداشتم و اگر لقمه‌اى در دهان مىنهادم ، اميد فرو بردن آن را در خود نمىديدم ، آنگاه بود كه توانستم ( به راستى ) بگويم :
« الهى انّى اذا ذكرت الموت و هول المطلع و الوقوف بين يديك تغصنى مطعمى و مشربى و غصنى بريقي و اقلقنى عن وسادى و منعنى رقادى و نغصّ علىّ سهادى [1] و ابتزنى راحة فؤادى الهى و سيّدى و مولاى مخافتك اورثتني طول الحزن و نحول الجسد و الزمتنى عظيم

[1] علَّامه شعرانى : سهاد يعنى : خواب و ابتزار يعنى : سلب و سمد يعنى : حزن شديد و صفد يعنى : اطمينان و فناء يعنى : جلو و اطراف خانه و رقأت الدمعه يعنى : منجمد شدن و آماق جمع مؤق يعنى : طرف چشم كه به بينى متصل است و رو امر است از ترويه يعنى : بياشام به من . بايد دانست كه دعا به هر نحو جايز است و اختصاص به دعاهاى مأثوره ندارد ، اما مأثور بهتر است مگر نه زيارت حضرت فاطمه ( سلام اللَّه عليها ) ، از انشاءات صدوق است و هر دعايى خواندنش نه به قصد ورود جايز است .

294