مىكند ، چنان كه پيشينيان را در ربوده و در دل خود دفن كرده است با اين وجود مرگ را فراموش مىكند و عجيبتر اينكه لب به خنده مىگشايد و حال اينكه در قرآن مىفرمايد :
* ( أَفَمِنْ هذَا الْحَدِيثِ تَعْجَبُونَ وَتَضْحَكُونَ وَلا تَبْكُونَ ) * : آيا از اين سخن تعجّب مىكنيد و مىخنديد و نمىگرييد ؟ .
در روايت وارد شده كه در آن گنجى كه خدا براى آن دو يتيم حفظ كرده بود ، چنين نوشته‌اى وجود داشت : [1] در شگفتم از كسى كه به مرگ يقين دارد ، چرا مىخندد و خوشحال است و در شگفتم از كسى كه به حساب ( قيامت ) يقين دارد ، چرا معصيت مىكند و تعجّب مىكنم از كسى كه به ( قضا ) و قدر يقين دارد ، چرا محزون مىگردد و تعجّب دارم از كسى كه دنيا و تحوّلات آن را مىشناسد ، چرا به آن اعتماد مىنمايد و خردمندترين مردم ، نيكوكار خائف و احمقترينشان گناهكارى است كه خود را ايمن بداند . [2] آرى اينجانب ( مؤلف ) در ايّام جوانى هر وقت دعاى پيش از نماز شب را مىخواندم و به اين جملات مىرسيدم :
« اللَّهم ان ذكرت الموت و هول المطلع و الوقوف بين يديك تغصنى مطعمى و مشربى و اغصنى بريقى ، و اقلقنى عن وسادى و منعنى رقادى »

[1] منظور داستان خضر عليه السّلام و موسى عليه السّلام است كه در آنجا از گنجى كه مربوط به دو يتيم بوده ، بحثى به ميان آمده و قرآن كريم قصّه را ذكر كرده است .
[2] في الحديث : عجبت لمن ايقن بالموت كيف يفرح و يضحك ، و عجبت لمن ايقن بالحساب كيف يذنب ، و لمن ايقن بالقدر كيف يحزن ، و عجبت لمن عرف الدّنيا و تقلَّبها باهلها كيف يطمئنّ اليها و اعقل النّاس و افضلهم المحسن الخائف و احمقهم و اجهلهم المسيئ الآمن .

293