ريشهء شما بود ، خداوند او را برگزيد و پدر انبيايش قرار داد ، و او را عاصى نام نهاد و از بهشت او را به زمين فرستاد و او و همسرش حوّا شروع كردند كه خود را با برگ درخت بپوشانند براى اينكه يك حبّه خوردند .
حال تكليف شما چيست كه اين همه حرامها مىخوريد ، و اميدوار به رحمت او هستيد ؟ پس ايم اميد طمع بزرگى است كه در سر مىپرورانيد .
در صورتى كه خوف و رجاء در دل مؤمن ، مانند دو بال مرغ است و اگر نقصى به يكى از آنها وارد شود ، ديگرى طبعا ناقص مىگردد ، و چون چنين شد ، نقص در عملش وارد مىگردد .
پس بهتر آن است كه بنده چنان اميدوار باشد كه گويى عفو و بخشش خدا را مىبيند و چنان خائف باشد كه خود را در درگاه حق مقصّر بداند و اطمينان به قبولى اعمال خود نداشته و به آن تكيه نكند ، بلكه به خدا خوش گمان باشد و به درگاهش گريه و زارى نمايد .
چنان كه امام سجّاد مىگويد [1] : خداوندا گناهانم مرا از تو ترسان كرده ، و بخشش تو به من اميد داده ، پس مرا با خوف از لغزشها نجات ده ، و با بخشش خود ، به عطاهايت برسان ، تا در قيامت بندهء آزادشدهء كرمت باشم ، چنان كه در دنيا پروردهء نعمت تو بودم ، و آنچه كه فردا بر من مىبخشايى ، بزرگتر از اميدى

[1] قال : الهى ذنوبى تخوّفنى منك وجودك يبشّرنى عنك فاخرجنى بالخوف من الخطايا و اوصلنى بجودك الى العطايا حتّى اكون غدا في القيامة عتيق كرمك كما كنت في الدّنيا ربيب نعمتك و ليس ما تبذله غدا من النجاة باعظم ممّا قد منحته من الرجاء و متى خاب من فنائك امل ام متى انصرف بالرّد عنك سائل الهى ما دعاك من لم تجبه لانّك قلت ادعونى استجب لكم و انت لا تخلف الميعاد فصل على محمد و آل محمد و استجب دعائى و لا تقطع رجائى برحمتك يا ارحم الراحمين .

278