باب بيست و نهم ارزش اميدوارى به خداى متعال از امام صادق عليه السّلام روايت شده : [1] اگر كسى بخواهد هر آنچه از خداى بزرگ طلب كند ، به او ببخشد ، بايد اميد خود را از مردم قطع كند و به او دل را متّصل سازد .
رسول خدا صلَّى الله عليه و آله و سلم از جبرئيل روايت كرد كه خدا فرمود : اى بندهء من اگر مرا شناختى و عبادت كردى و به من دل بستى ، و شريكى برايم نگرفتى ، تمام گناهان گذشته‌ات را مىآمرزم ، اگر چه زمين را از گناه پر كرده باشى ، تو را عفو مىكنم ، و از كسى باكى ندارم .
و فرمود : خداوند مىفرمايد : كسى را كه به اندازهء خردلى ترس من در دلش باشد ؛ داخل در آتش نمىكنم ، به عزّت و جلالم سوگند : در قيامت ميان كسى كه ايمان به من آورده باشد و كسى كه ايمان نياورده باشد ، جمع نمىكنم .
حقيقت اميد و رجاء به خدا ، داشتن آرزو به رحمت خدا و گمان نيك به او بردن است .

[1] قال الصادق عليه السّلام : اذا اراد احدكم لا يسئل اللَّه شيئا الَّا اعطاه فليقطع رجائه من الناس و ليصله به فاذا علم ذلك منه لم يسئله شيئا الَّا اعطاه .

275