باب دوازدهم ياد مرگ و پندگيرى از آن حسن بن ابى الحسن ديلمى مؤلف اين كتاب مىگويد : هر كس مرگ را در مقابل ديدگان خود قرار دهد ، در دنيا زهد را پيشهء خود مىسازد و مصيبتها را بر او سبك مىنمايد و به كار خير او را وامىدارد و به توبه ترغيبش مىسازد و از كار زشت بازش مىدارد و از درازى آرزوها روى گردان مىشود و به اندكى از دنيا قانع مىگردد و هيچ نعمتى براى انسان بالاتر از اين نيست كه خدا آخرت را به ياد او اندازد و فكرش را به آن مشغول دارد اينجاست كه خدا بر ابراهيم و فرزندان او منّت نهاد و فرمود :
* ( إِنَّا أَخْلَصْناهُمْ بِخالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ ) * [1] : ما ابراهيم و فرزندانش را براى ياد آخرت ، خالص و پاك گردانيديم .
پيامبر صلَّى الله عليه و آله و سلم فرمود [2] : ويرانكنندهء خوشيها را بسيار ياد كنيد ، زيرا اگر در

[1] ص / 45
[2] قال النبى صلَّى اللَّه عليه و آله و سلم : اكثروا من ذكر هادم اللَّذات فانّكم ان كنتم في ضيق وسعه عليكم فرضيتم به فاثبتم و ان كنتم في غنى بعضه اليكم فجدتم به فأجرتم لانّ المنايا قاطعات الآمال و الليالى مدنيات الآجال و انّ المرء عند خروج نفسه و حلول رمسه يرى جزاء ما تقدم و قلة غنى ما حلف و لعلَّه من باطل جمعه و من حق منعه

136