از حضرت يحيى عليه السّلام كه براى او هفت سال بود كودكى باو گفت :
با ما بيا تا بازى كنيم سپس حضرت يحيى فرمود : ما براى بازى آفريده نشده‌ايم .
و حضرت امير المؤمنين عليه السّلام در تفسير گفتهء خداى تعالى : * ( وَلا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيا ) * [1] فرموده است كه فراموش مكن تندرستى ، نيرو ، جوانى ، بىنيازى ، آمادگى خود را فراموش مكن كه بفكر آخرت باشى و آن سراى را طلب كنى ، گروه ديگرى گفته كه آن بهره كفن است از تمام آن چه كه دارى فراموش نكنى كه همان كفن است بهرهء تو از تمام دنيا .
و حضرت على بن الحسين عليه السّلام فرموده : بزرگترين افراد مردم از نظر مرتبه و ارزش انسانيست كه باكش نباشد دنيا در دست كيست و نيز محمّد حنيفه گفته است هر كس كه نفسش در نظرش بزرگ باشد دنيا در پيش او پست خواهد شد .
رسول خدا فرمود : نمىافزايد گذشت زمان مگر سختى و ناراحتى و عمر جز كمى و كاستى و روزى جز كمى و دانش مگر رفتن و آفريده شدن مگر ناتوانى و دنيا مگر پشت كردن و مردم مگر بخالت و ساعت مگر نزديكى قيامت را بپاشود براى مردمان بد .
و نيز فرموده است : گنجى كه قرآن در داستان موسى و خضر اشاره ميفرمايد لوحى بود كه اين كلمات بر آن نوشته شده بود :
شگفتا بر كسى كه يقين بمرگ دارد چگونه مىخندد ؟ شگفتا كسى

[1] و فراموش مكن بهرهء خويش را از دنيا سورهء قصص 77 .

62