نگاه ميكند چنانچه خداى تعالى ميفرمايد : « * ( كُلُّ شَيْءٍ هالِكٌ إِلَّا وَجْهَه ) * » [1] همه چيز نابود ميشوند مگر ذات پروردگار و مرد عارف با تاسف از دنيا نميرود مگر بر كم گريه كردن بر گناهش و كوتاهى نمودن در ستايش پروردگارش ، براى هر چيز ميوه ايست و ميوه ى معرفت ترس از خدا و انس گرفتن با اوست و براى هر چيزى مجازاتى است ولى مجازات عارف سستى او از ذكر خداست و غافلشدنش از فكر او است .
و قسمتى ديگر از نشانه‌هاى عارف اين كه خدا را خيلى دوست دارد و هر گاه دوستى عارف نسبت بخدا شدت يافت بنور خدا مىبيند و مىشنود و تاييد مىشود و رسول خدا فرمود هر گاه خدا بنده اى را دوست دارد بجبرئيل ميفرمايد كه من او را دوست دارم شما هم دوست داريد او را و او را در زمين مورد قبول قرار ميدهد .
و دوستى خدا حالت خوبى است چنانچه خداى تعالى ستايش فرموده بر آن حالت ايشان را بر گروهى پس فرمود زود است خدا بياورد گروهى را كه آنان را دوست دارد و آنان خدا را دوست دارند و دوستى خدا براى بندگان تمام كردن نعمت است بر آنان در دنيا ولى با اطاعت كردن آنان خدا را در آخرت پاداش مىدهد و اما نعمتش بر كفار و گنه كاران همانا مهلت و استدراجى است براى آنان چنانچه خداى تعالى ميفرمايد : « * ( سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ ) * » [2] بزودى درنورديم ايشان را از جايى كه ندانند و همچنان كه خداى تعالى ميفرمايد : * ( وَلا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لأَنْفُسِهِمْ إِنَّما

[1] قصص 88 .
[2] اعراف 181 .

403