و از حضرت امام ابى الحسن موسى بن جعفر عليه السّلام روايت شده كه فرمود : مثل مؤمن مانند دو پله ى ترازو است هر چه ايمانش زيادتر شود گرفتاريش بيشتر گردد تا روزى كه خدا را ملاقات كند ولى گناهى براى او نباشد و نعمتها گاهى مهلتى ميباشد كه بنده سرگرم باشد بعد بزرگترين مصيبتها باشد و اگر مهلت نباشد پس آن نعمت باعث شكرگزارى گردد و خود شكر و سپاسگزارى نيز نعمتى است براى بنده كه باعث اقرار بگناه شود .
و جاى شك و ترديد نيست كه نعمت زياد انسان را از خداى تعالى غافل گرداند و بدين جهت است كه خدا براى اولياء و بندگان شايسته اش فقر و تهى دستى را انتخاب كرده و دنيا را از آنان دريغ داشته زيرا كه خداى تعالى در يكى از وحىهاى خويش فرموده :
سوگند بعزت و جلالم اگر از بنده ى مؤمنم شرم نميكردم براى او حتى جامه ى كهنه اى هم نميگذاشتم كه خود را بآن بپوشاند و هر گاه من ايمان بنده ى مؤمن را كامل گردانم او را گرفتار تنگدستى از مال يا مرض در بدن خواهم كرد پس اگر او بيتابى كرد فقيرى و بيمارى او را زيادتر كنم و اگر صبر و شكيبائى كند بواسطه او بر فرشتگانم افتخار و نازش كنم . تا آخر حديث كه ميفرمايد همانا على را نشانه ايمان قرار دادم پس هر كس او را دوست داشته باشد و پيروى از او كند هدايت شود و هر كس على را واگذارد و دشمن دارد گمراه خواهد شد و همانا على را دوست ندارد مگر مؤمن و دشمن

295