هر گاه دعاى پيش از نماز شب را ميخواندم باين جمله ى از دعا ميرسيدم :
( اللَّهم انّ ذكر الموت و هول المطَّلع و الوقوف بين يديك تغصّنى مطعمى و شربى و اغصنى بريقى و اقلقنى عن وسادي و منعنى رقادى ) ( يعنى بار الها ياد مرگ و قيامت و ايستادن در پيشگاه تو طعام و شراب را در گلويم گره ميكند و از خواب و آسايش مرا باز دارد ) شرمنده ميشدم هنگامى كه اين حالت را در خويش نميديدم بفكر آمدم راهى پيدا كنم كه از دروغ بر هم پس در نيت ميگرفتم كه اين صفات پسنديده را بدست آورم .
چون عمرم زياد شد و ناتوان گرديدم آثار مرگ در من پديد آمد اين آرزو از خاطر نميرفت طورى شدم كه اميد اينكه شب را بصبح يا صبح را بشب برسانم نداشتم و اميدوار بر اينكه گامى را كه برميدارم گام بعد را زنده باشم نبودم لقمه اى كه در دهن دارم اميد فرو بردنش را نداشتم چنين شدم كه مىتوانستم بگويم :
الهى انى اذا ذكرت الموت و هول المطلع و الوقوف بين يديك تغصنى مطعمى و مشربى و اغصنى بريقى و اقلقنى عن وسادي و منعنى رقادى و نغص على سهادى و ابتزنى راحة فؤادى الهى و سيدى و مولاى مخافتك اورثتنى الحزن و نحول الجسد و الزمتنى عظيم الغم و الهم و دوام الكمد و اشغلتنى عن الاهل و المال و الصفد و تركتنى مسكينا غريبا و ان كنت بفناء الاهل و الولد ما احس بدمعة ترقى من آماقى و زفيرى تتردد بين صدرى و التراقى .
يا سيدى فرو حزنى ببرد عفوك و نفس غمى و همى ببسط رحمتك

273