خياطت « ولى اين مقدار از فرق فارق نمىشود در تبديل حرمت معونه اثم و عدوان به اباحه ، بلى ممكن است كه فارق شود در تبديل منع محرّم را به منع مكروه باين معنى كه نهايت فرق ميان مقدّمات و معونات قريبه و بعيده اثم و عدوان منهى ، آن است كه بعد بعضى از آن معونات موجب انصراف نهى آن معونه است از حرمت بسوى كراهت شديده ، چنانچه فتاواى مشهوره بر اين است در باب معامله با ظلمه اگر چه خلاف ظاهر اطلاقات نصوص منع و نهى از معاونه ظلمه است ، حتى در مباحات بلكه در واجبات چنانچه صريح بعض نصوص متقدمه است مثل رواية صفوان جمال [1] و غيره كه مجلسى در حليه نقل نموده است .
و چنانچه منقول از بعض اكابر است كه خياطى از او سؤال كرد كه : من خياط بباب سلطانم آيا باين واسطه اعوان ظلمه هستم فرمود : بلكه داخل اعوان ظلمه است كسى كه به تو سوزن و خياطت مىفروشد ، و امّا تو از خود ظلمه اى .
علاوه بر اينها همه ، اگر تسليم وجود مناص و خلاص از حرمت معونت ظالم در مباحات از حيث معونه بر ظلمش بشود پس وجود مناص و خلاصى نيست از تحريمش از جهات عديدهء ديگر مثل جهت استلزامش مر ركون به ظلمه و حبّ بقاء ايشان و مودت لمن حادّ الله و رسوله و مداهنه با اشرار و ترك نهيهم عن المنكر و أمرهم بالمعروف إلى غير ذلك از جهات عديده محرّمه كما في باب النّهى عن المنكر ، « ما قدست أمّة لم يؤخذ لضعيفها من قويها بحقه غير

[1] الوسائل 12 : 129 ح 5 .

71