خطابات به كسانى كه بعد وجود مىآيند بغير مورد و اخراج مورد تمام آن خطابات از تحت آن عموم و اطلاقات منافى بلاغت و حكمت كلام بليغ و حكيم است إلى غير النهاية و علاوه بر صريح جمله از آن نصوص در خصوص ظلمه اماميّة مثل حديث اخير مجلسى از حضرت صادق ( عليه السّلام ) كه فرمود : « اميد نجات دارم براى هر كه اعتقاد به امامت داشته باشد از اين امّت مگر سه كس صاحب استيلائى كه ظلم به رعيّت خود كند و كسى كه در دين بدعت گذارد و كسى كه علانيه فسق كند [1] .
و از جمله آن شبهات : شبههء فرق است در معونه ظلمه ميان معونه بر محرم پس از حرام است و معونه بر مباح پس مباح است .
و حجّت بالغهء قاطعهء رافعهء اين شبهه ايضا اطلاق نصوص و فتاوى است بلكه تصريح جمله از آنهاست ، علاوه بر اعتبار عقلى كه شاهد است ايضا بر عدم فرق ميان مطلق معونه ظلمه حتى در مثل خياطت ثوب و بناء منزل در رجوع نمودن به اعانه اثم و عدوان منهى است زيرا كه اگر چنانچه ترك خياطت ثوب و بناء منزل ايشان نمايند هر آينه بى ثياب و بى منزل مىمانند و مرتدع و ممتنع از ظلم و اثم و عدوان خواهند شد .
پس هر يك از آن دو قسم معونتين را مدخليّت و مقدميّت است در حصول ظلم و اثم و عدوان منهى ، ولى بعض از آن معونات اقرب بظلم و عدوان است از بعض ديگر « مثل كتاب ديوان ايشان كه اقرب بظلم است » [2] از

[1] بحار الأنوار 75 : 337 ح 6 .
[2] الوسائل 12 : 130 ح 9 .

70