در مقايسه با ساير افراد ، بسيار اندكند و اكثريت قاطع افراد در هلاكت و ضلالت مى باشند . در اين صورت ، آيا فتواى پيشواى تو اين نيست كه فرد نخست را بايد مثال خداوند قرار داد ؟ خداوند برتر است از اينكه براى او مثالهايى ذكر شود و احكام آنها بر او عارض گردد و يا اينكه در كارهاى خود ، غرضى داشته و حاجتى را طلب نمايد اوهام از درك كنه او عاجزند و همه چيز جز ذات الهى ، هالك است . او از چيزى بازخواست نمى شود و به چيزى تشبيه و تمثيل نمى گردد .
اندازه ارزش نيت و عمل اين مرد همين قدر است ، پس چگونه خواهد بود آنگاه كه اين گمراه محشور شده باشد با كسى كه مشكلش را حل كند او را تسكين و آرامش دهد و تصميم بر خدمت او بگيرد و بديها را از او بر طرف كند - بديهايى كه از دشمنان خط مقدم متوجه اوست ، آنان كه روششان سعى در فساد مى باشد و تلاش آنان در گمراهى كسانى است كه به حرف آنان گوش نمى دهند و به ميل و خواهش نفسانى آنها عمل نمى كنند تا از آنها جدا گردند و از روش آنها بپرهيزند - و حتى در برابر اين دشمنان پاسبانانى بگمارد .
اما آن دشمنان كه داراى اراده قوى و سرور و زبان و لحن خوب و منطقى فريبنده مى باشند در وسوسه ، چابك و چالاك هستند ، اشاره آنها واقعى است وخوف آن مى رود كه حرف آنان اثر كند و مورد پذيرش واقع شود كه البته اين امور به صورت ابزارى كار آمد در اختيار آنان است .
اما در مورد آن پاسبان بايد گفت : به خاطر نافذ نبودنش در عين اينكه صداى او بسيار آهسته و هدف او بسيار پست و اشاره او مرموز و بى رمق و عادتهاى او نامأنوس و مصلحت او دور و مقامش بى اثر است ، پس بعيد است كه به او توجه و اعتنايى بشود ، مگر آنكه اسباب و انگيزه هايى كه خواب گران را از چشم عبرت گيرند دور كند آماده گردد اسباب و دواعى او خالى و تهى است به طورى كه خواب گران را از چشم عبرت گيرنده دور كند آماده گردد . پس نگاهى به آن پاسبانان

210