حقايقى است كه ما در كتابهاى خود يافته‌ايم و از پدرانمان روايت داريم و من آنچه را در وى مشاهده كردم در طبق اخلاص گذاشتم و توصيه‌اى كه دربارهء او دارم به اطلاع تو مىرسانم و آن اينكه به مجرديكه از خريد و فروش آسوده خاطر شدى او را با سرعت هر چه تمامتر ، به مكه بازگردان . « ابو طالب » اندرز وى را شنيد و بكار برد !
در اين رابطه بايد گفت : گروهى از رجال يهود ، به مجردى كه با رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله ملاقات كردند و آثار نبوت را در او يافتند ، تصميم به قتل آن حضرت گرفتند و خواستند بطور ناگهانى آن حضرت را از پاى درآورند و براى انجام اين كار با « بحيرا » به مشورت نشستند . « بحيرا » با جدّيت هر چه تمامتر ، آنها را از تصميمى كه داشتند ، نهى كرد و به آنها گفت : آيا آثار نبوت را در وى مشاهده كرديد ؟ اظهار داشتند : آرى ! به همان كيفيت است كه تو اطلاع دارى . گفت :
بنابر اين به وى دست پيدا نخواهيد كرد بلكه نبوت او را تصديق كنيد و او را به حال خود واگذاريد . اين بود كه « ابو طالب » براى آنكه حضرت رسول صلَّى اللَّه عليه و آله از گزند يهود ، سالم بماند ، ديگر او را در سفرهاييكه به شام داشت همراه نبرد !
مؤلف گويد : حديث « بحيرا » را « خطيب بغدادى » در مجلد اول [ تاريخ بغداد ص 252 ] بطور مختصر نقل كرده و اضافه نموده است : پس از آنكه « بحيرا » آن حضرت را شناخت ، دست مبارك رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله را گرفت و گفت : اين بزرگوار ، سيّد عالميان و رسول ربّ العالمين است و خدا او را براى جهانيان رحمت قرار داده است .
[ همان كتاب ص 82 ] به سند خود ، از « نفيسه بنت منيه » ، خواهر « يعلى بن منيه » ، روايت كرده است ، هنگامى كه رسول اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله به سن بيست و پنج سالگى رسيد ، « ابو طالب » خطاب به آن حضرت ، عرض كرد : من مرد تهيدستم ، ثروتى ندارم و روزگار هم بر من تنگ گرفته است . اينك قافله قوم تو عازم شام

64