هنگامى كه او در رحم من بود ، هيچگاه احساس ناراحتى در خود نكردم و پيش از آنكه به دنيا بيايد ، كسى خطاب به من گفت : به زودى فرزند پسرى از تو به دنيا خواهد آمد ، او را به نام « احمد » موسوم كن و او بزرگ عابدان است . هنگامى كه اين كودك تولَّد يافت ، بر دو دست خود ، تكيه زد و سر به طرف آسمان بالا برد ! حليمه كه اين سخنان را شنيد ، خرسند شد و چگونگى ولادت آن حضرت را به اطلاع همسرش رسانيد ، او هم خوشحال گشته و هر دو تن بر مركب سوار شده ، به قبيلهء خود بازگشتند و در آنحال شتر بينواى آنان كه از بىشيرى ، بچه خود را از دست داده بود ، پستانهايش مملوّ از شير شد چنانكه در مسير راه ، صبح و شام از شير آن حيوان استفاده مىكردند و بدين ترتيب وارد قبيله خود شدند . زنانى كه پيش از او ، فرزندانى را در اختيار گرفته بودند كه به دايگى آنها ، بپردازند ، به پيشواز او آمدند و از وى پرسيدند : چه كودكى را به عنوان دايگى در اختيار درگرفته‌اى ؟ جريان كودك را چنانكه شنيده بود ، به اطلاع آنان رسانيد . زنان قبيله سعد گفتند :
آرزومنديم كودك مبارك پاى باشد . « حليمه » گفت : آرى ، بركت او را مشاهده كرده‌ايم ، چرا كه پيش از آنكه ، اين كودك در اختيار من درآيد ، نمىتوانستم كودك خودم ، « عبد الله » ، را شير كامل بدهم بلكه از بىشيرى نمىخوابيد و به ما هم اجازه نمىداد تا آرامش داشته باشيم . اكنون اين كودك و « عبد الله » به قدرى كه مىخواهند ، شير مىآشامند و مىخوابند و شير پستان من به اندازه‌اى است كه اگر كودك سوّمى هم باشد ، مىتواند از پستان من ، شير بياشامد ! « حليمه » گويد : از جمله وظايفى كه به عهدهء من گذاشته شده بود اينكه مادرش به من دستور داد تا طالع او را بدست آورم و بدانم سرانجام او به كجا منتهى خواهد شد . اين بود كه او را به سرزمين مادرش بردم و در آنجا ماندم تا بازار عكاظ سراپا گرديد . به دنبال برپائى بازار عكاظ ، او را نزد ستاره‌شناس و كاهنى كه از مردم « هذيل » بود بردم ، تا مانند كودكان ديگر ، ستاره و طالع او را

59