گذاشته بود .
در يكى از اوقات كه در كنار ما بود ، به حالت جان دادن و مرگ درآمد و در حال احتضار ، خطاب به ما ، گفت : اى گروه يهود ! مىدانيد چرا از سرزمين خمر و خمير ( آسايش ) دست برداشته و در زمين اندوه و گرسنگى زندگى مىكنم ؟
در پاسخ گفتيم : اى ابا عمير ! تو خود ، بهتر مىدانى . در پاسخ گفت : بدان جهت در اينجا ماندگار شده‌ام كه در انتظار ظهور پيغمبرى هستم كه روزگار او فرا رسيده و سايه مهر و محبتش بر سر شما افتاده است ؛ اين شهر ، محل هجرت اوست و من اميدوارم هر گاه ظهور او را دريابم ، به وى ايمان آورم و از پيروان او باشم . اينك به شما توصيه مىكنم ، هر گاه از ظهور او خبردار شديد ، زنهار ! بر خلاف فرمانش رفتار نكنيد كه خون شما ، ريخته خواهد شد و زن و فرزند شما ، بدست جهادگرانش ، به اسارت درمىآيند ؛ البته خونريزى و اسير گرفتن او ، بر حق است و زنهار ! اين معنى شما را از پذيرفتن اوامر او مانع نشود و چنان نباشد كه از ايمان به او ، خوددارى نمائيد . « ابو عمير » پس از بيان اين توصيه ، درگذشت .
شبى كه فرداى آن ، قلعهء « بنى قريظه » ، به دست مسلمانان افتاد و فتح گرديد ، « ثعلبه » و « اسيد » ، فرزندان « سعيه » و « اسد بن عبيد » ، پسر عموى ايشان ، كه دورهء جوانى را طى مىكردند ، خطاب به يهوديان گفتند : اى گروه يهود ! به خدا سوگند ، اين مرد كه سپهسالارى مسلمانان را به عهده گرفته و رهبر آنهاست ، همان كسى است كه « ابو عمير ابن هيبان » اوصاف و چگونگى حال او را براى ما بيان كرد و توصيه نمود كه در اولين فرصت ، به وى ايمان بياوريم ! در اين رابطه ، از خدا بترسيد و از وى پيروى كنيد . يهوديان از همه جا بىخبر گفتند : اين شخص ، آن مرد نيست ! گفتند : به خدا سوگند ! اين ، همان مرد است و بالاخره ، فرود آمدند و اظهار ايمان كردند ولى قوم ايشان از پذيرش فرمان رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله خوددارى نمود .
[ همان كتاب ص 106 ] به سند خود ، از « عبد الرحمن بن زيد بن خطَّاب »

54